Een soort van ‘spookvisjes’ in de dierentuin, nog nooit eerder gezien.
Het waren nu vooral de mensen erom heen die mij opvielen. En hier de sterke herinnering dat ik dat ooit in het echt gezien en beleefd hebt: zwemmen tussen de koraalvissen in toen nog heel kleurige koraalriffen.
In de zomer, buiten, dan zien de chimpansees er bést gelukkig uit. Nu beving mij een zekere treurnis; allemaal in het stro tussen hun eigen uitwerpselen, wachtend tot het eten, venkels, naar hun toe werden gegooid. De zeekoeien kregen een soort van intelligentietest? Er werden afwisselend een rode driehoek, een gele cirkel en een blauw vierkant voor hun neus gehouden. Het jonge girafje stond wél helemaal in haar eigen element wat wankel haar eigen benen aan het ontdekken. Tenminste daar leek het op, voor mij.
En dit is ook wel zielig. Een oude olifant die haar leven lang aan een keten vast zat en alleen op en neer kon schommelen en die dat nu nog doet. Niet in staat om een eindje te gaan wandelen, op onderzoek uit. Zoals mensen dat ook kunnen: zó vastgeroest in eigen gewoontes en ideeën…
Gele winterjasmijn bij de pinguïns , gestreepte staarten bij de maki’s, oranje koraalvisjes, gele doodshoofdaapjes met een mens weerspiegelt in het glas, bloeiende orchideeën… de dierentuin blíj́ft een prikkeling van sensaties.
En ik had ook gewoon zin om te gaan te snacken. Laat de dierentuin mij ook maar wat eten toe gooien. Bij aankomst een knapperig warm frietje en voor vertrek rendang-kroketjes.
