Vanochtend werd ik wakker met de woorden van iemand uit de Franciscaanse leesgroep. Die zei gisteren, bij de heel korte evaluatie van dit leesjaar. 'Wij rijden vaak terug en dan zeg ik tegen F: 'Dit is weer een gelukkige avond'. Het woord geluk, viel bij meer mensen. Wat is het toch een mooi woord! Geluk. En wat is het toch bijzonder om gelukkig te kunnen worden omdat je met elkaar je leeservaring deelt, in dit geval van de Fioretti, de Bloempjes van Franciscus.Dat alleen maar delen met elkaar, daarvoor genoeg is. F. vulde aan 'Want als we dan bij elkaar in stappen in de auto, dan hebben we allebei alleen dat verhaaltje gelezen en dan kijken we elkaar aan en zeggen: nou wat het vanavond zal brengen, ik weet het niet, ik kon niks met het verhaaltje, jij ook al niet?... wat een raar verhaaltje.'
Hoe wonderlijk de geest kan werken. Want het zijn dezelfden die ter plekke ook altijd verrassende dingen zeggen. Hoe zou dat in het werk gaan? Ik heb het zelf ook weleens, zelfs wanneer ik de groep begeleidt. Je verzint een leidvraag en voor na de pauze heb ik meestal meerdere opties open staan. Afhankelijk van hoe het gesprek verlopen is. Maar soms denk ik ook van te voren: misschien moeten we vanavond maar gaan concluderen, dat dit toch echt een achterhaald en wat oudbollig verhaaltje is.
Je werpt wat op, zo'n beetje als een hengel uitgooien, met wat aas, en helemaal niks vangen behoord zeer tot de mogelijkheden. Er is een stilte, mensen beginnen dingen op te schrijven, je ziet ze soms al glimlachen. Het lijkt alsof er ter plekke een weefsel van vruchtbare gedachten gaat hangen, alsof iets fijnstoffelijks een samenhang maakt van alle aanwezigen, een soort bindweefsel, een feestelijke slinger.
Ik weet ook niet hoe het werkt. Maar ook ik kom vaak gelukkig van die leesgroep vandaan.
