Vanochtend werd ik blij wakker. Ik ging voor het eerst mediteren bij M. die, wanneer je meditatief en heel langzaam fietst, hoogstens 8 minuten van mij vandaan woont. M. heb ik leren kennen in het visioengroepje van zuster B., waar ik na de eerste keer wel uit ben gegaan, want tja, er is een tijd van visioenen dromen, maar ook weer een tijd van simpelweg dóen, maar gewoonweg leven en daarin bakens verzetten wanneer je voelt dat dit nodig is.M. wilde nog weleens met mij afspreken en daaruit is uiteindelijk het idee onstaan, om zomaar samen te gaan mediteren, een keer in de twee weken bij haar thuis. M. voelt zich verbonden met Ierse clarissen, die elk in een eigen tuinhuisje, ofwel kluis, wonen op een groot terrein met daarbij drie grote cirkelvormige gemeenschappelijke ruimten: om te bidden en vieren, om te eten en te koken, om te werken.
Dat idee van een eigen kluis en van daaruit elkaar ontmoeten en samen vieren, dat is de bron van 'ons' idee, om regelmatig samen te mediteren. Een soort zusterschap vanuit het eigen huis. En vanochtend was de eerste keer. Thuis voelde ik voor het eerst, hoe anders het is om je huis te verlaten omdat je buiten wat te dóen hebt, dan als je weg gaat om ergens anders alleen maar met een ander Er te ZIJN.
De dag kleurde in dat eerste uur vanzelf mild,met iets stralends daarin. Ja! Dit is een goed plan, zo ervaarde ik verheugd. M. woont in een flat op de zesde verdieping, hoog tussen de bomen in. De 'hal', waar alle deuren centraal op uit komen, dat is, met alle deuren dicht, haar kapelletje en daarin had ze nu wat verschoven zodat er meerderen kunnen zitten. De volgende keer doet haar bovenbuurvrouw ook mee, maar die meldde zich nu snotterend ziek, af.
Het was heel fijn en prettig. Een muziekje, een tekstje die begon met: 'de dag dat ik al mijn opsmuk en al mijn versierselen, alles wat ik moet zijn van mezelf en anderen, de dag dat ik dit alles afleg, dan komt mijn Ware Ik tevoorschijn.' Zoiets. Daarna 25 minuten stilte en toen weer een muziekje en nog een keertje dezelfde tekst voorlezen.
We waren het na afloop helemaal eens: een prima concept. De cd was een stilte-cd: muziekjes met lange stiltes daartussendoor. Mijn gedachte onderwijl, dat zij nu de hele tijd op de tijd moest letten en dat niet helemaal evenwichtig is, als je maar met zijn tweeën bent, was dus niet nodig geweest.We hebben nog wat gerommeld met een witte doek voor een deur, want zuurstofvoorzienig met enkele kaarsen en meer deelnemers dan twee, dat kan een probleem worden.Dus een deur moest open en het wordt waarschijnlijk een oude vitrage die met een spijkertje erbij kan worden opgehangen.
Na een uurtje was ik weer buiten. Nog iets drinken, dat verstoort in feite wat je samen beleeft hebt.Een ervaring die we ook zo deelden: Het heeft iets moois, om gewoon daarna vanuit de stilte, allebei weer je eigen weg te gaan.
