Vorig jaar keek ik hapsnap naar de serie In Therapie, die dagelijks rondom 23.00 's avonds werd uitgezonden. Dit jaar kijk ik niet, want ik heb geen tv meer. Het schijnt aan diepgang verloren te hebben omdat de therapeut van vorig jaar, gespeeld door Jacob Derwig, weg is en er nu een blanco nieuweling is, gespeeld door Peter Blok. Een acteur die mij om de een of andere reden nooit echt kan overtuigen.
Ik was wel zo nieuwsgierig geworden, dat ik de hele serie geleend had op dvd van een vriend. Om meerdere verhaallijnen eens helemaal te kunnen zien. Het was voor mij een schokkende ervaring. Omdat zoveel soortige dialogen me zó bekend voor kwamen. Om te zien hoe de therapeut zorgvuldig de eigen gevoelens weg kan laten en de andere nooit echt serieus neemt en als gelijkwaardig beschouwd. Hij wordt daar verliefd op een cliënte, gespeeld door Halina Reijn. Zij zegt rake dingen over hem, hij luistert, quasi, want hij wimpelt daarna alles weg, probeert haar te vangen in zijn woorden. Maar dan blijkt in de sessies die hij bij zijn eigen therapeut heeft, dat zij helemaal gelijk heeft, in wat ze ziet.
Je ziet de onmacht van zijn vrouw, die ook steeds maar botst tegen de therapeut in haar eigen man. Je ziet hoe natuurlijke gesprekken niet meer voorkomen omdat de therapeut bevangen is door eigen gevoelens en gedachten en zijn vaardigheid met woorden misbruikt ten bate van het eigen gelijk. Wie met pek omgaat, die wordt daarmee besmet... Ook ik heb van heel dichtbij een therapeut meegemaakt en ik geloof dat ik pas enige jaren heb afgeleerd, om almaar door te vragen bij mensen en suggesties te doen over hun gevoelen en gedachten. Iedereen moet dingen zélf vinden en ontdekken, op een eigen tijd en tempo, is nu mijn motto.
Woorden zijn machtig. Ze maken veel kapot, vervormen de werkelijkheid. Misschien dat ik daarom zo erg van de stilte ben gaan houden. Mooie, kleine, transparante dialogen: die zijn het échts. Waar woorden alleen maar kleine voertuigjes zijn van een gevoelen dat soms vol ongeloof is dat het is zoals het is, het-niet-meer-weten, liefde, vreugde, verdriet en kwetsbaarheid...
Ik was wel zo nieuwsgierig geworden, dat ik de hele serie geleend had op dvd van een vriend. Om meerdere verhaallijnen eens helemaal te kunnen zien. Het was voor mij een schokkende ervaring. Omdat zoveel soortige dialogen me zó bekend voor kwamen. Om te zien hoe de therapeut zorgvuldig de eigen gevoelens weg kan laten en de andere nooit echt serieus neemt en als gelijkwaardig beschouwd. Hij wordt daar verliefd op een cliënte, gespeeld door Halina Reijn. Zij zegt rake dingen over hem, hij luistert, quasi, want hij wimpelt daarna alles weg, probeert haar te vangen in zijn woorden. Maar dan blijkt in de sessies die hij bij zijn eigen therapeut heeft, dat zij helemaal gelijk heeft, in wat ze ziet.
Je ziet de onmacht van zijn vrouw, die ook steeds maar botst tegen de therapeut in haar eigen man. Je ziet hoe natuurlijke gesprekken niet meer voorkomen omdat de therapeut bevangen is door eigen gevoelens en gedachten en zijn vaardigheid met woorden misbruikt ten bate van het eigen gelijk. Wie met pek omgaat, die wordt daarmee besmet... Ook ik heb van heel dichtbij een therapeut meegemaakt en ik geloof dat ik pas enige jaren heb afgeleerd, om almaar door te vragen bij mensen en suggesties te doen over hun gevoelen en gedachten. Iedereen moet dingen zélf vinden en ontdekken, op een eigen tijd en tempo, is nu mijn motto.
Woorden zijn machtig. Ze maken veel kapot, vervormen de werkelijkheid. Misschien dat ik daarom zo erg van de stilte ben gaan houden. Mooie, kleine, transparante dialogen: die zijn het échts. Waar woorden alleen maar kleine voertuigjes zijn van een gevoelen dat soms vol ongeloof is dat het is zoals het is, het-niet-meer-weten, liefde, vreugde, verdriet en kwetsbaarheid...