Het beeld van Conchita is ook het soort beeld dat uit de meer verborgen plekken van de samenleving komt. Ik denk dan aan de foto's van Diane Arbus, van wie ik een mooi tweedehands boek gevonden heb: Zeitschriftarbeit. Mae West, een 76 jarige bodybuilder die vindt dat hij de mooiste oudste man op aarde is, 5 typische mensen uit achteraf buurten in New York: vol tatoeages, een kleine Uncle Sam onder wapperend wasgoed, waarzeggers, travestieten. Op elke foto van Arbus hangt datzelfde net-niet-gewone: de rafelranden van wie we zijn, wat we dromen, hoe we fantaseren.
Er lijkt een 'gewone wereld' te zijn met een oppervlakteglans waar geruststelling en het minimaliseren van angst en stress bewerkstelligd wordt door vrolijke reclames met lachende mensen, opgeruimde huizen, tuinen en winkelstraten, de nieuwste mode en snufjes. En er is een wereld daarnaast die verontrustend is: zoveel oorlog, haat, angst, verwarring, dreiging en verwoesting. Die we weg willen bannen tot wat foto's in de krant, of heel vluchtig bekijken tijdens het Acht-Uur-Journaal. We willen, en kunnen wellicht, daar niet lang bij stil blijven staan.
Daarom is de de vrouw met de baard, omgeven met zoveel glitter en glamour en vlammende vleugels zo geweldig leuk. En bijna de tegenkant van dat andere liedje van Ilse en Waylon. Want de kalmte na de storm, is ook zoiets als de stilte in het oog van een tornado: er zit iets van dreiging, maar ook verwachting in dat liedje, perfect vormgegeven in dat donkere zwart-wit, met spookachtige kale bomen,de strepen op een weg, ieder aan een eigen kant, die veranderen in broken land waar ze beide op staan: gebarsten grond... die wie weet weer vrucht kan dragen: weer goudgeel kan stralen: de wens dat er toch gloeiende kooltjes zitten in het grijze as: Rise as a phoenix.
