De New York Times heeft een playlist gemaakt van de vijftien meest betekenisvolle liedjes van David Crosby, door de tijd heen, dus al vanaf de zestiger jaren. Ik besloot deze van voor naar achteren te beluisteren, dat wil zeggen van het heden, terug het verleden in. Gaandeweg ging ik zelf ook terug in de tijd en werd weer even die tiener die urenlang in Concerto in Amsterdam plaatjes draaide, op zoek naar nieuwe muziek. Die arrangementen uit de zeventiger jaren, heb ik er veel gehoord. Er kwam het besef dat het timbre van de stem van Crosby favoriet bij mij is. Destijds koos ik voor platen van James Taylor, een individuele zanger en songwriter. David Crosby zat verscholen in een groep. Net als vroeger, luisterde ik het eerste minuutje ofzo, want anders ben je al gauw een uur verder. Behalve bovenstaand: Dit gaat een favoriet liedje van mij worden, weet ik nu al; Holding on to Nothing : Dit is de sfeer waar ik graag in vertoef, waar niks en alles héél dicht bij elkaar zijn, waar ik kan ademen en mij vrij voel.
Als ode bij zijn dood, hij is 81 jaar geworden, zong Tangerine deze week in een praatprogramma Our House. Die staat niet in de lijst, en dat klopt, want niet Crosby heeft het gecomponeerd, maar Graham Nash. Het was het favoriete nummer van Broer. Ik zie hem nog glimlachen, toen hij het me liet horen. We waren beide tieners, het was op mijn kamer, aan een lange bureau-tafel. Hier zingen ze het in 2014, het jaar dat David Crosby dat andere liedje schreef, dat mijn favoriet gaat worden.
Tangerine was dus ook een poosje een echte favoriet van mij. Ik heb de tweeling ontdekt op Oerol en later werden ze ook nog even huisband bij DWWD. Daar zongen ze ook al Our House, maar dat krijg ik niet getransporteerd naar dit blog. Het is datzelfde lichte stem timbre, en ook dat zingen in harmonie : de lijn van Crosby Stills Nash & Young heeft zich voor mij in hen voortgezet. Ze schrijven zelf hun liedjes. Daarom deze, als ode aan wat voorbij gaat, maar ook blijft.
PS: Dit is grappig. Ik ontdekte via dit blog dat de tweeling Tangarine heet en niet Tangerine. Ze hebben het mezelf verteld op Oerol in 2013. Ze zochten een leuke artiestennaam voor zichzelf in het woordenboek en kwamen hierbij uit, ze vonden het leuk klinken, het betekent mandarijn en dat kon ook geen kwaad. En toen maakten ze een spelfout. Nú vind ik hun optreden bij DWDD wel meteen. De graphics zijn misschien wel gemaakt door Aimée de Jongh, die dit jaar internationaal doorbrak met de graphic novel; ‘Dagen van Zand’. Voor mijn eigen lol voeg ik dit filmpje hier toe.
