Toch raar. Wakker worden met dit liedje en geen idee hebben waar het vandaan komt. En dat het dan de hele dag zo’n beetje bij je blijft. Zes activisten van Extinction Rebellion zijn opgepakt omdat zij opriepen tot een boycot op de A12 aanstaande Zaterdag. Een artikel over een christelijke stel met kinderen die mee gaan doen. Dat de activisten op het einde van de dag weer zijn vrij gelaten, met de restrictie dat zij de komende 90 dagen niet in de buurt van de A12 mogen komen. Dat maatschappelijke organisaties zich laten horen: dat er met twee maten wordt gemeten en er wordt gemorreld aan het recht op demonstratie. Dit lijkt mij evident, wanneer je aan al die ronkende gevaarten van tractoren denkt.
Ook raar, om bij deze foto uit 1943 van Weegee, een fotograaf uit New York die voor het eerst het straatleven in de nacht en misdaad op de gevoelige plaat vastlegde, te denken: Wat ben ik blij dat ik 30 jaar lang beheerder was in de wijkcentra. Dat ik mijn stad in alle lagen van de bevolking heb leren kennen. Niet als waarnemer, maar als deelnemer. Ik schonk de koffie in, tapte pilsjes, hield jongeren aan de bar in toom, lette op dat mensen niet al te dronken werden, had leuke gesprekken, vierde feestjes mee.
Dat werd nog versterkt door deze foto van dezelfde fotograaf. De tijd dat iedereen met sjekkies tussen de vingers en pils in de hand zich vermaakte en ik elke dag mijn kleren weer in de wasmachine kon gooien omdat ze stonken naar rook. Dat de laatste handeling het afwassen was van de asbakken die dan, in elkaar gestapeld een meter lang op een theedoek gingen drogen in de nacht op de verwarming. En dat ik indertijd ook nog heb meegedaan aan zwijgend in een kring in de stad staan, voor De Vrede en Ontwapening. Maar ik nu niks anders kan denken, dat het maar goed is dat het Westen nog zoveel wapens en tanks heeft ,in depots, voor Oekraïne.
Nóg een foto van Weegee. De wereld zit vol onzichtbare schotjes, al die bubbels, al dat onbegrip, dat niet-weten… Dat een wijkcentrum van een ontmoetingsplek tijdens mijn werkend leven veranderd is in een zalenverhuurbedrijfje…Dat niet meer te zien is waar en hoe mensen uit verschillende lagen, met verschillende visies, elkaar kunnen treffen…Dat revolutie toch ook alleen in het klein kan beginnen; bij jou, bij mij.
Misschien is het dat wat ik zie in deze gezichten wat mij aanspreekt : iets van verwachtingsvolle anticipatie, gewoon op straat. In Khalid&Sophie twee activisten: de ene is communicatie-deskundige die met haar pyjama nog onder haar trui aan tafel zit, zó van haar bed gelicht in de ochtend, door de politie. Een ander was op Twitter actief om mensen mee te laten doen aan deze vreedzame demonstratie, die moest ook naar het politiebureau. En wat doe ik?…
