Het allerleukste sinds een halve week is, dat de vogeltjes in het bos al zachtjes tjilpen. Van vroeg in de ochtend tot in de schemer. Lente-aankondigers. Te vroeg wellicht, al in de tweede week van Februari. Misschien toch te wijten aan de klimaatcrisis. Ik zou er de hele dag wel buiten voor willen zitten, maar daarvoor is het te koud.
Daarom maar dit liedje uit de aftiteling van Brokeback Mountain, die dit weekend op de tv was. Wát een geweldige film. Nog steeds, sinds het verschijnen in 2005, waar het de Gouden Leeuw op het filmfestival in Venetië won. Geregisseerd door Ang Lee en dat was toen al een favoriete regisseur van mij, naar een novelle van Annie Proulx, ook al een favoriete schrijver.De film is dus alweer 18 jaar oud, maar raakt nog steeds evenzeer.
Het gegeven dat een plek als Brokeback Mountain, waar je gewoon jezelf kan zijn, in zoveel gedeelten van de wereld er níet is. Hoe de film je ook een spiegel voorhoudt, dat je levenslang bést oneigenlijk kan leven, in bijvoorbeeld een huwelijk waar ook kinderen uit voortkomen. Of hoe dit tot en met nu, óók in de moderne westerse wereld, gebeurd bij priesters en andere religieuze typen, die hun seksualiteit sublimeren en wegpoetsen.
Dat seksualiteit en liefde wel degelijk bij elkaar horen. De pijn die dat veroorzaakt voor die andere partij, te moeten ontdekken dat Brokeback Mountain niet is, waar jij bij hoort. Het grote belang en de kracht van een ritueel: Jack neemt na hun eerste ontmoeting de bebloede blouse van Ennis mee en bewaard deze in zijn klerenkast, met zijn blouse eroverheen, aan een kleerhangertje. En dan vindt Ennis dit na zijn dood in zijn ouderlijk huis, en hangt sindsdien de spijkerblouse van Jack in zijn caravan, met een blouse van hem eroverheen. ‘Jack, I swear…’ zijn de laatste woorden in de film. Wat?…Hij was degene die niet met Jack durfde samen te leven, op een ranch met wat paarden, omdat hij als jongetje gezien had, hoe een homo vermoord was en in flarden bij een beekje lag.
Dan kom je bij dat andere liedje bij de aftiteling van Brokeback Mountain, gezongen door Rufus Wainwright , in al zijn homoseksuele sensualiteit. Om out in the open te zijn. Met de woorden daarin: Oh Lord how I know/ Oh Lord how I see/ That only can the maker make/a happy man of me. Het is als dat vogeltjesgezang, verborgen in het bos om mij heen. Dat je hoopt dat het in het proces van de natuur ligt besloten, altijd, dat het komt: De lente.
