De voldoening van NY

Voldoening. Dat is het woord dat bij mij blijft hangen, na het kijken van de film Maid in Manhattan. Kamermeisje met Spaanssprekende moeder, waarschijnlijk van Puerto Ricaanse  afkomst, werkt in een sjiek hotel in Manhattan en wordt verliefd op een kandidaat-senator, wit, waarschijnlijk van een van de oude rijke families die al generaties in New York wonen, want zijn vader was ook al senator. Hij denkt dat zij ook gast is in het hotel waar hij logeert en zij werkt. En hij wordt ook verliefd. 

De voldoening zit erin, dat ik nu de hele sfeer en entourage ken. Zij reist elke dag uit een van de stadsdelen met de metro naar Manhattan. Dat deed ik ook. Hij laat haar zijn favoriete plekje in Central Park zien, waar hij niet opvalt, op een rots met uitzicht op de wolkenkrabbers en tegelijk met het bosachtige park om hem heen. Het zou zomaar een plek kunnen zijn, waar ik zelf ook gelegen heb. Zij verschijnt, als Assepoester, op een feest: dat is bij de Egyptische tempel in ‘The Met’. Zij leest in de ochtendspits een boek ‘Het drama van het begaafde kind, van Alice Miller’ (doelend op haar zoontje, dat een sleutelrol zal gaan spelen in de hereniging van beide), terwijl de anderen om haar heen de ochtendkrant lezen. Zó was de metro in NY, ieder deed er haar eigen ding. Ik heb een jongen gezien die er zijn bankzaken deed, met zijn pasje in de hand, op de mobiel. Ik heb in een kwartier tijd voor mijn neus een diepgaand gesprek zien ontstaan tussen een oudere man en een jongen, over afkomst, ambitie, verlangen, stuiten op grenzen. Dat ik nu NY beleefd heb van binnenuit…het stond op mijn bucketlist en NY heeft al mijn verwachtingen waar gemaakt. 

De tekeningen van Adrian Tomine New York Drawings, getekend voor The New Yorker, ken ik ook al een hele tijd. Nu wéét ik dat ze kloppen en zie ze met andere, bewustere ogen. Dát is wat je zal zien, als er vertragingen zijn met het vliegtuig uit New York: een bonte verscheidenheid aan mensen uit verschillende bevolkingsgroepen, want daar bestaat NY uit. Dát zag ik dagelijks: joggende mensen, iemand die heel veel honden tegelijk uitlaat, iemand leest, een zakenman steekt een straat over, een gele taxi komt voorbij. Die levendigheid overal, maakte dat ik mij er zó thuis voelde. En dat ik zelf, met mijn gemengde huidje in het geheel niet opviel, ik mengde mee. En ja: zo stond ik ook eens bij een metrouitgang te schuilen voor de regen…

Het is heerlijk om hier in het bos geen mens te zien, alleen al die tinten groen om mij heen, de grote eikenboom voor mij, de berkenboom achter het huisje, de hoge dennenboom aan de zijkant. Mijn zelf geplante Gingko Biloba, nu al iets hoger als ik zelf. Overgeplant uit mijn stadstuin en gekregen als klein stekje; de oudste, eerste boom van de wereld. Een verscheidenheid aan bomen dus, hier. Maar als ik mensen om mij heen wil hebben, dan het liefste óók in verscheidenheid. Zoals in NY, dus. I❤️NY.