Ik begrijp nu beter waarom de gezondheidssector zo nadrukkelijk aanwezig was op de Pride in New York en elke wagen ervan ook zo aanzwellend, al vanuit de verte, werd toegejuichd. Het blijkt dat in het begin van de AIDS epidemie toen er nog niks bekend over was, homo’s in het geheel niet geholpen werden in de medische zorg. Ze werden paria’s en crepeerden letterlijk alleen. NY, waar zoveel mensen op een klein oppervlakte wonen, was doodsbang. Ik herinner me zelf nog die geruchten dat je homo’s beter niet kon aanraken en zeker niet uit hetzelfde glas moest gaan drinken.
Alles veranderde toen er meer bekend werd en de eerste medicijnen verschenen. En toen is er de musical RENT geschreven, in 1994, die gaat over jonge mensen in de Lower East Side of NY, die hun huur nauwelijks konden betalen, vandaar de titel. Het speelt zich af in 1989-1990, in het begin van Aids, maar deze groep mensen zoekt de creativiteit en de grenzen op en wilt voor iedereen een plek op aarde. De musical is ook verfilmd en heeft vanaf het begin voortdurend op Broadway gespeeld. Het lijkt erop dat het statement dat de musical toen maakte, hetgeen is wat het huidige NY als geheel nu is gaan realiseren in de openbare ruimte: een veilige ruimte voor een ieder, en een ieder die daar haar eigen ding kan doen.
En dan zie je zo’n postzegelschermpje voorbij komen en dan weet je dat het tijdens Corona is gemaakt. Hier zingt een deel van de cast van Rent met anderen om van de overheid steun te krijgen, toen alles stopte. Het is een ander lied uit die musical. Zal ik mijn waardigheid verliezen, zal er toekomst zijn? …Het lijkt me een lied dat nu wel kan worden ingestudeerd, als straks Extinction Rebellion, vanaf 9 september, dagelijks op de A12 gaat zitten, om het beleid rondom fossiele subsidies te keren.
