Al regent en dondert en stormt het nu, ik vind het héérlijk om weer in mijn boshuisje te zijn. Tijdens al mijn lange wandelingen tussen de mensen en de wolkenkrabbers in New York, dacht ik weleens: Is er écht, aan de andere kant van de oceaan dat stille, groene, kleine plekje waar ik woon? Dat had soms iets onwerkelijks en tegelijk iets heel aangenaams, om te weten dát het er is, en ik er woon.
Gewoon weer een uur lang naar de bomen kijken, het groen ruiken, naar de stilte luisteren, de hele dag geen mens zien; het is verademend en louterend. En natuurlijk ook dagelijks nog met mijn gedachten in NY. Ik kijk op YouTube naar filmpjes van Free Tours by Foot. Wandelingen door stukjes NY, waar ik zelf nu ook gewandeld heb, met soms info die ik niet wist. Dat is: er gewoon weer zijn, maar dan op de bank, zonder enige vermoeienis. Ik keek naar de film Serendipity, die zich ook op één van de twee ijsbanen in Central Park afspeelt. Maar wat me dan het meeste opvalt is, de omgangsvormen van de New Yorkers. Vriendelijk en rustig. Dat is dus géén enscenering, alleen voor de film zo gemaakt: de sfeer klopt met wat ik in het echt heb meegemaakt.
Ik kijk ook afleveringen terug van Au Pairs, dat dit seizoen in NY is. Één jongen zit bij een presbyteriaans stel, beide voorganger in hun kerken, in een kelderappartement in Brooklyn. Daar ziet hij kakkerlakken in zijn kamer kruipen. Ik zat ook in Brooklyn in een oud appartementencomplex, links vanaf de ingang , op de begane grond, was mijn kamer en het kleine raam daarnaast is de douche, helemaal links op de foto. En ook bij mij liep er weleens een kakkerlak over de vloer, die ik meteen doodsloeg. Nathalia vertelde dat daar niet veel aan te doen is. Één keer in de zoveel tijd, en ze had het een week voor mijn komst ook gedaan, maakte ze een mengsel van ei en suiker en gif, smeerde dat op alle plinten en de volgende dag kon ze het, zwart van de insecten, weer wegvegen.
Die jongen, zelf homo, is van tevoren het bangst dat hij bij een familie terecht komt die dat niet ziet zitten. Het omgekeerde is het geval: het stel hoopt juist op iemand uit de LHBTQ+ gemeenschap omdat hun kerk dat érg ondersteunt. En dat herken ik dus, hun vlag hangt nu in mijn studeer-eet-tv-kamertje. En zo blijf ik lekker, voorlopig, in die twee werelden: NY en hier, in het bos.
