De vliegreis was met Delta met New Yorks personeel, dat kon bijna niet anders. Geen enkel totaal wit mens, allemaal met een kleurtje, de ene gemengd met zwart bloed, anderen met Caraïbische bloed, met Chinees bloed en een kleinere man met donker haar, die Russisch bloed zou kunnen hebben, weet ik nu. In de hectiek van de overstap bleek er een hele groep te zijn die naar Amsterdam moest, en daar stond ik dan ineens weer klein te wezen in de transferbus tussen Nederlandse mannen en vrouwen. Die bus reed in achtbaankronkels, zonder enige logica, zo leek het, over de luchthaven met,voor een deel dus, gestresste passagiers, die hun aansluiting nog hoopten te halen.
Ik dacht aan mijn nichtjes, met hun gemengde bloed: dat zij er last van hebben dat aan hen gevraagd wordt waar zij vandaan komen, terwijl ze in Nederland geboren zijn en hun beide ouders ook. Wat een bevrijding zou het voor hen zijn om in New York te wonen! Elk gesprekje dat ik gevoerd heb, begint met de vraag waar je vandaan komt. Als ik dan ‘Nederland’ zei, was de vervolgvraag waar of hoe lang ik dan in New York woonde. Ook het Amerikaanse Engels dat iedereen in de openbare ruimte met elkaar spreekt, is dus gevuld met accenten, waardoor mijn aardappel-Engels niet opviel. De enige keren dat de vraag werkelijk naar het lánd was, waar ik vandaan kwam, was bij het laten zien van de ‘Go-City-pas’, een kortingspas voor toeristen bij musea en de fietsverhuur.
Delta Airlines liep dus met een grote stoet mee op de Pride. Geen loze belofte: In hun welkomstfilmpje droeg de woordvoerder, een gemengd mens met wit en zwart bloed, een oorbel als een diamantje in zijn oor, en degene met de ‘gay-dar’, weten dan genoeg. Op het strand las ik twee Joodse kranten, die je gratis kan pakken bij het metrostation. Tja, en dan lees je in de ingezonden brieven en artikelen weer die ‘gezonde’ afkeer tegen al die deviantie van de Pride-maand in NY en hoe belangrijk het is dat de Joodse gemeenschap elkaar moet blijven ondersteunen om hun jongeren weerbaar te maken. In een artikel over de joodse nederzettingen in Israël: wij planten bomen van vrede, de Palestijnen halen ze weer weg, ze zaaien haat, maar haat maakt niet gelukkig. Alles doorspekt met de spreuken van ‘wijze’ rabbijnen. Gelukkig was de centrale synagoge wél aanwezig op Pride; het betreft hier zéér orthodoxe Joden.
Enfin. Over dik een uur vertrekt het vliegtuig naar Amsterdam. De hele dag rustig op een stoel zitten, wat wegdommelen, podcasts beluisteren, wat lezen…Ach, mijn lichaam vond dat ook wel bést zo, die heeft zich een maand lang elke dag versleept van het ene in het andere. En nu dus nog een halve nacht op Schiphol. Maar het is korter dan die hele nacht op de vlieghaven van Chennai in India, toen ik onverwacht het land niet mocht verlaten en geen idee had hoe dat verder zou gaan. Ik heb vlieghavens eigenlijk altijd wel een leuke, prikkelende omgeving gevonden: al die mensen van over de hele wereld een kort moment bij elkaar, om daarna weer uit te zwermen. Al zou een warme douche en languit op een bed liggen, nu ook wel fijn zijn.
Nog een laatste blik op de kamer waar ik een maand in vertoefd heb, de straat bij de bushalte. In Queens verwees een jongen mij naar de metro, niet naar een vervolgbus. Ik wist al van deze optie, maar niet dat een metrostation van deze blauwe A- lijn vlakbij was. Een andere jongen bood uit zichzelf aan om mijn koffer de stijle trappen de ondergrondse in te dragen, wát een snelheid en kracht!…hij liep weer naar boven, maar ik zag hem iets later, terwijl ik wachtte op de ‘train’, bedelen…Er is nog heel veel te ontdekken in NY, met gemak zou ik er jarenlang weer andere indrukken kunnen opdoen. Maar voor deze maand en de ontdekkingen van dé stad der steden, ben ik dankbaar.
