Ik heb, geloof ik, besloten om van dit blog deze maand maar een ‘graphic novel -achtig beeldverhaal te maken. Dan is het later makkelijk terug te vinden, in plaats van dat al die foto’s zwerven in ‘the cloud’. Het was weer een verrassende dag.
Ik stelde mij altijd voor om over de Brooklyn Bridge voor het eerst Manhattan in te wandelen. Vanaf het uitzicht alvast wennen aan de wolkenkrabbers. Dus ik typte bij Google Maps die bestemming in. Ik kon met de bus en dan zó de brug opwandelen. Aan de buschauffeur vroeg ik nog eens of het klopte. En toen…ging het toch mis. De bus reed de snelweg op en een lange tunnel in…En ineens drukten de eerste wolkenkrabbers met hun indrukwekkende presentie zich op mijn netvlies vanuit het busraampje. Wát een nieuwe, andersoortige beleving van ruimte. Mensen en verkeer zó klein, omgeven door steen en staal waartussen ze krioelen. ‘Hey you, girl with the straw hat,this is your stop, Brooklyn Bridge!’ zei de passagier achter me. Terwijl ik net moest grinniken van het bord op een gele taxi: ‘Your first time doesnot have to be scary’. Juist ja, Brooklyn Bridge aan de overzijde van de rivier, met uitzicht op de skyline van Brooklyn. Op een bankje ging ik wennen aan dit nieuwe perspectief.
Ik wandelde langs het water en de oude haven, naar de zee dus, er kwam steeds meer een zilte geur langs mijn neusvleugels. Bij Pier 17 naar de vierde verdieping ‘The Rooftop’, waar openluchtconcerten worden gehouden. Wat een uitzicht! Over beginnend Manhattan vanuit hier, voor iemand die nog niks gezien heeft, en de drie bruggen achter elkaar: Brooklyn-Manhattan- en Williams. Ergens deze maand gaat het in reprise en wil ik tóch op de brug wandelen.
Ik wandelde door Battery Park, zag voor het eerst het Vrijheidsbeeld in de verte, beelden brachten de lotgevallen van immigranten en strijders in de oorlog dichtbij. Ik wandelde Manhattan in, aangetrokken door een grote spiegelende toren in de verte. Dat bleek later het nu hoogste gebouw van Manhattan te zijn, ontworpen door Daniël Libeskind, de vervanging van één van de Twin Towers. Langs een speeltuin, waar ik meteen die scène uit Kramer versus Kramer zag, die verlaten vader die daar ineens zit met zijn zoontje. In dezelfde strook ook sportvelden en een moestuin project. En dan plots: lege ruimte tussen de wolkenkrabbers…hier stonden ze, hier was de verwoesting.
Water stroomt de diepte in, omgeven door alle namen van hen die er de dood vonden, twee vierkante gaten het zwart in, daar stonden ze dus, op weinig afstand van elkaar, zodanig dat een man ooit op een koord in de lucht van de ene toren naar de andere wandelde. Nu is er op de grond het Memorial Museum. Die twee gaten in de grond, het officiële herdenkingsmonument, heet Reflecting Absencence van Michael Arad en is in 2004 gekozen, na veel gedoe.
Daarnaast als een soort mengeling van een vogel, een vredesduif?…of vliegtuig?…The Oculus. Het blijkt een transportknooppunt waar veel metrolijnen samenkomen, het is een deel van de nieuwe WTC en er zijn winkels. Ik dacht: wat had dit een mooie kathedraal of ‘heilige ruimte’ kunnen zijn. Stél dat je daar in stilte kunt zitten. Maar het blijkt ook een heel bijzonder gebouw te zijn, pal naast de gaten van waar ooit de Twin Towers waren. Daniël Libeskind, die dit hele gebied opnieuw heeft ontworpen, en ook dit gebouw, zette het zó neer dat op elke 11 September het zonlicht eerst in de ene ‘vleugel’ schijnt op het moment dat het eerste vliegtuig een toren doorboorde om 8.46 in de ochtend, en de zon blijft er schijnen tot 10.28, wanneer het tweede vliegtuig de andere toren in ging. Het hele gebouw straalt zo, badend in het licht. Prachtig!
En toen moest ik toch echt bijkomen van alle indrukken, had héél erg behoefte aan groen om mij heen, een boom, vogelgeluiden. Dus de rode metrolijn nr 1 vanuit de Oculus meteen naar Central Park. Bijna tamme eekhoorntjes om mij heen en ineens bedenken dat er achter élk raampje zich leven afspeelt.
En toen wandelde ik in de avond per ongeluk ook nog Times Square op. Flanerende mensen, Amerikaanse iconen uit het Marvel-en DC comics universum, en ook Harry Potter, met jongens ervoor op straatblokken, die nog het dichtst bij ‘hangjongeren’ kwamen. En na elk block, bij elke straat, is er wél een horizon aan beide kanten. De ene kant komt bij de East River uit, de andere bij de Hudson River. Op 42th Street was de doorgang het breedste en ik dacht aan een liedje van Simon en Garfunkel, maar dat blijkt 59th Street te zijn.
