Het plan was, om via Prospect Park naar het Pride-Festival van Brooklyn te wandelen. Ik hoorde muziek, een optreden. Het bleek niet van het Lgbt-etc te zijn; er was een muziekfestival in het park: een paar keer in de maand tot en met Augustus en het is gratis. Eten en drinken en picknickkleden mag, alcohol niet en je mag er ook geen tentje opslaan. Ik blíj́f mij verbazen over de gevarieerdheid aan mensensoorten, ik blíj́f mij verbazen dat de algehele sfeer zo rustig en relaxed is. Van park-recreanten en wandelaars, tot en met de metro in. Het lijkt daar vaak wel een soort huiskamer; mensen hebben uitgebreide gesprekjes met elkaar, regelmatig in een taal die ik niet versta. ‘There is plenty of space’, hoorde ik een vrouw op het muziekfestival zeggen. Misschien is dat de reden van al die ontspannenheid: Ieder doet het eigen ding en men gunt elkaar de ruimte. Ik liep ongeveer anderhalve meter achter een vrouw; ze draait zich naar mij om, zegt ‘Sorry’ en gaat meer naar de zijkant lopen.
Ik kon het toch niet laten om, toen ik eenmaal in het park was, met dit warme weer in het gras te zijgen. In Prospect Park kan het helemaal stil zijn en ik rook de klaver.
Op het festival wachtte ik ook het volgende optreden af. Heel bijzonder, de groep heette Make a joyful Noize. Er kwam een voorstelling dat een heel verhaal vertelde; de gang die een individu kan maken, en dan met name de zwarte mens. Van de onschuldige beleving dat we allen één zijn; universaliteit, naar pijn , naar acceptatie en verzoening, om tenslotte als een rups uit de cocon te kruipen en vlinder te worden.Op schermen ook videobeelden o.a uit de zwarte geschiedenis, citaten van zwarte schrijvers zoals James Baldwin, animaties. ( Er is in de hoek van het scherm voortdurend een doventolk aanwezig, ook bij Olivia K! & The Parkers). Het blijkt een project te zijn dat is geallieerd aan Carnegie Hall: De twee hoofdzangers leiden ook mensen op. Het doel is om jonge musici te leren om hun creativiteit te koppelen aan een ‘Mission Statement’. Ze heten SOUL SCIENCE LAB. Misschien dat zangers die ik vorige week hoorde in Queens, ook door hen zijn opgeleid; ik hoorde in de liedjes opvallend veel inhoudelijkheid over hoe het kan zijn, om anders dan hetero te zijn.
Weer buiten het park, kwam ik exact dezelfde gevel tegen als die van het schilderij van Edward Hopper, waar ik gisteravond zo lang naar bleef kijken. Het blijkt dezelfde gevel te zijn, ontdek ik nu! Alleen valt er in het schilderij ochtendlicht op, dat er nooit zo in het echt kan zijn, want de Avenue loopt van Noord naar Zuid. Daardoor is het een gevel geworden, die je in elke Amerikaanse stad kan zien.
Het was de eerste zwoele zomeravond van het jaar, ik at falafel en keek uit op een verlichte gevel.
