Wolkenkrabbers in de wolken; regen, dus ik was de hele dag binnen in het MoMA. De uren vlogen er voorbij; mijn geest slaat een beetje op hol, bij zoveel moderne kunst. Ik zou veel kunnen zeggen, maar beperk mij tot Mark Rothko. Zijn werk roept sterke emoties bij mij op. Zelfs al zijn er meerdere mensen in de zaal, ik voel… Presentie. Ik zou daar rustig een hele middag bij kunnen zitten. En alle mensen worden er present, aanwezig; ze worden opgenomen in de sfeer, de ruimte die Rothko bewerkstelligt.
In de avond was het weer droog, dus ik kon naar Birdman (2014) in de openlucht van Alejandro Gonzales Iñárritu, met live de drummuziek van Antonio Sánchez. De laatste naam zei mij niks, de eerste deste meer, door zijn twee indrukwekkend films: 21 Grams en Babel. Ik herinner mij dat ik indertijd niet zo’n zin had in Birdman, het leek mij een genrebeuk. Ik vond het nu ook een gekke film, maar het heeft wél drie Oscars in de wacht gesleept. De volledige titel is: Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) - Dus de diepgang zal ik een andere keer eventueel nog reconstrueren; mijn geest kon dit, na de dag in het museum, niet meer aan.
Die vond het alleen maar leuk dat het zich in New York afspeelde, dat ik nu alles herkende, en dat ik daar zat, op het gras, in New York.
