Voor het eerst een dag dat ik de toeristen kon herkennen tussen de New Yorkers. Fototoestellen in de aanslag en allemaal aanwezig in een klein gebied. De onderste punt van Manhattan heeft allemaal attracties die prima op één dag passen: Wallstreet, The City Hall en het 9/11 Memorial én de Brooklyn Bridge. Mensen lopen er in een constante stoet overheen. Het was mijn oorspronkelijke plan: via Brooklyn over de brug voor het eerst wolkenkrabbers zien en Manhattan in wandelen. Per ongeluk ging dat anders. Eindelijk! Nu liep ik er! Maar op-en-neer vanuit Manhattan en ik heb op een bankje mijn maand in New York overdacht en een cijfer gegeven: een 10, dus.
Ik at een hotdog tegenover de plek waar Amerika als natie is begonnen omdat George Washington, de eerste president, daar zijn handtekening zette en op het balkon verscheen. Ik at Indiaas streetfood in een parkje dat geheel nieuw moest worden aangeplant, omdat hier de brokstukken van de Twin Towers zijn gevallen. Aan de jonge aanplant eromheen, de boompjes zijn dus pas ongeveer twintig jaar oud, en de straten die zijn afgezet, er rijden daar dus geen auto’s, zag ik nu precies tot waar het puin gekomen is.
Veel toeristen willen een foto bij een grote stier, die aan het begin van Broadway staat. Er staat een lange rij wachtenden. Het grijpen van de ballen moet geluk brengen.
Maar dit beeld zei mij meer. Het is heelhuids uit het puin te voor schijn gekomen en was er al vóór 9/11, geplaatst in de tachtiger jaren: een zakenman in het financiële hart van Manhattan. Hij heeft de ramp als het ware overleeft, met wel wat schadeplekken. Zoals New York ook weer is opgeveerd. De vitaliteit van de stad en haar inwoners hoort, denk ik, écht bij het DNA…Een heel hoog percentage van kunstenaars, filmsterren, de intelligentsia en rijken van de aarde op een klein oppervlakte, die er ook allemaal gebaat bij zijn om hun stad leefbaar te houden. Én Immigranten van over de hele wereld. Misschien is iedereen over het algemeen zó vriendelijk omdat ze allemaal denken: Ik ben hier gast, mijn familie is hier gast: wat zijn ze allemaal aardig, laat ik dat zelf ook maar zijn. Zélf heb ik nog nooit zoveel ‘sorry’ gezegd als in deze maand en je hoort het, naast de vele talen, ook de hele tijd om je heen. Elke aanraking in de metro, als een hond te dichtbij je komt, en iedereen wil een ander voorrang geven.
Ook deze kerk raakte mij. Het is de oudste kerk van New York, zonder enige restauratie of renovatie; ongeschonden in de oorspronkelijke staat, en staat vlak naast het vroegere rampgebied. Het is niet beschadigd door de meer dan honderd jarige oude boom die erbij staat. Na de ramp was het direct een plek van rust en troost voor alle nabestaanden en wanhopigen, zoekend naar familie. En tijdens de opbouw, de koffie- en pauzeplek van alle werknemers. Er hangt een oud schilderij met daarop het eerste ontwerp van het wapen van Amerika, die de eerste aanzetten van de vlag en een arend bevat. Dat was dus bijna een kalkoen geweest, in plaats van een adelaar, die suggestie is indertijd wel gemaakt. Dat de bomen eromheen deze plek hebben beschermd, dat vind ik wel mooi.
