Juni is LHBTQ maand in New York en in het stadsdeel Queens was er optocht en festival. De sfeer was feestelijk en gemoedelijk én met een besef dat men het in NY wel voor elkaar heeft, maar dat in de rest van Amerika er het gevaar is, dat Queer -zijn steeds meer wordt gecriminaliseerd, net zoals abortus. Hier géén biertappunten of uitzinnige danspartijen. Er werden vooral kleurige limonades verkocht in kraampjes of door particulieren en pas later vroeg ik mij af of ze ook de regenboog symboliseerden. Op het podium zowel de oproep om actief te worden en trots op jezelf te zijn, afgewisseld met een professionele dansgroep die mij aan de dansers bij Madonna deden denken en heel goede zangers met ook rustige liedjes in het Spaans of Engels.Verder véél informerende kraampjes, weinig commerciële en weer was het aantal witte mensen zéér klein. Ook mijn lengte mens, ik ben 1.68m, was de doorsnee. Het is lang geleden dat ik in de massa bijna iedereen in de ogen kon kijken en ik váák groter was. Misschien komt het omdat het in Queens was; de wijk waar bijna 50% een immigranten verleden heeft. Hier woont de grootste concentratie van verschillende bevolkingsgroepen in Amerika, die van over de hele wereld zijn gekomen. Dus er was óók een Caribische organisatie voor LHBTQers, en eentje van Tibetanen, Latijns Amerikanen…enzovoort.
Toen ik de metro uitstapte waande ik mij allereerst in de contreien rondom Columbia en Mexico. Kleine mensen, exotische koopwaar, andersoortig eetaanbod, Spaanse uithangborden. Muziek klonk onder de spoorbaan van de metro. Queens is als laatste van de stadsdelen verbonden geworden met het metronet van NY, en het lijkt of de huizen eromheen zijn gebouwd.
En toen was ik op het einde van de straat, waar de wagens van de Parade weer werden afgetuigd, ineens in India. Winkels met sari’s, bloemenkransen, goudopsmuk en ik at er sinds lange tijd weer een samoza, een driekantige gefrituurde snack, gevuld met aardappel en groente. In Pondicherry at ik het als ontbijt met sterke koffie en later op de dag weer, met zoete thee.
Ik genoot op een trapje van een woonhuis van de zon en de langs flanerende mensen, zoveel soorten, de meesten casual gekleed, bijna slonzig. Op het einde, in de rij voor de wc, werd er nog salsa gedanst. ‘Kun jij dat?’, vroeg de jongen naast mij, omdat ik meewiegde. Nou, nee zei ik. ‘Waar kom jij vandaan?’, vroeg hij vervolgens. ‘Uit Nederland, en jij?’ Hij kwam uit Venezuela. En ik realiseerde mij dat de vraag niet was ingegeven omdat ik een bruine huid heb tussen de vele witten, maar het een doorsneevraag is, waarna je ook niet een heel praatje gaat maken hoe je hier dan bent belandt en wat je status is. In het Brooklyn Museum vroeg een man achter een standje dat ging over, geloof ik, het groener maken van Brooklyn middels kleine tuintjes, of ik in Brooklyn woonde.
En toen at ik tenslotte een Mexicaanse cocktail met garnalen en inktvis, klaargemaakt door drie vrouwen in een klein keukentje, te bestellen via een doorgeefluik. En op het metrostation onder Times-square, de eerste met een kleurig mozaïek, voor de rest is het overal veelal roestig, afgebladderd en vuil, zong een al wat oudere vrouw ‘Sweet Dreams are Made of This’, ook zo’n nummer met sterke reminiscenties. Maar ik zocht thuis ‘Believe’ op, van Cher, omdat ik dit als eerste hoorde vanaf een praalwagen toen ik de parade naderde, vers uit de Latijns-Amerikaanse muziek. Ooit stond ik er zelf op te dansen vanaf een praalwagen in Keulen. De cirkel was weer erg rond, op deze geweldige dag.
