Washington Square blijkt hét park te zijn van Downtown Manhattan. Aan de ene kant is het omgeven door gebouwen van de universiteit en aan de andere kant begint Greenwich Village, dé plek waar van oudsher veel kunstenaars, schrijvers, zangers, filmmakers etc wonen. Het is alsof je er wandelt in een Europese stad, kleinere straten die bochten maken, veel woonhuizen, winkeltjes, cafés. Achter de markerende boog, begint Fifth Avenue.
Ik had er een leuk gesprekje met een kunstenaar die al zes jaar daar staat, ook in de winter, en kan leven van de verkoop van zijn werk. Hij vertelde dat tijdens de pandemie het park s’nachts een ontmoetingsplek werd van jongeren, zoveel dat ze er vaak door de politie weer vanaf moesten worden gehaald. Het heeft er altijd wel een beetje naar marihuana geroken. Het is nu gelegaliseerd en de geur ervan was het eerst wat mij opviel. Ook klonk er gedurende de lockdown, overal in New York vuurwerk en lichtten er pijlen op, eerst dacht hij dat het alleen maar in zijn buurt was, maar toen bleek dat het bij al zijn vrienden zo was. Hij woont nu in East Harlem, dat was ten tijde van de pandemie twee weken lang dé plek, wereldwijd, met de hoogste besmettingshaard. In het eerste jaar van de lockdown ging elke week in Amerika wel een zwart mens dood door politiegeweld…Het resulteerde in protestmarsen over de Brooklyn Bridge, niet op het wandelgedeelte, maar daar waar de auto’s reden. De politie moest elke week de weg weer vrijmaken. De dood van George Floyd en de opkomst van ‘Black Lives Matter’ was dus hét moment en het gevolg van veel protest in de tijd ervoor. (Mij stemt dat optimistisch over Extinction Rebellion en het zitten op de A12. Op 9 September wil men het wéér doen en dan elke dag die erop volgt, zolang de overheid geen aandacht geeft aan de afschaffing van subsidie voor fossiele brandstof).
Hij vertelde ook dat vroeger het personeel in de metro ook geldtransacties deden, je kon gewoon een kaartje kopen bij het loket. Dat kan niet meer, alles gaat via machines. Begonnen in de lockdowntijd, maar de bonden hebben gepleit het zo te houden. Zo is ook het straatbeeld veranderd. ‘Het is je vast opgevallen, al die ‘schuren’ langs de straat bij café’s en restaurants, sommige héél bouwvallig, anderen heel sjiek. Allemaal gebouwd in Coronatijd, zodat men buiten toch kon doorgaan. Die mogen dus blijven, nu’. En hij bevestigde mijn ervaring over New Yorkers. Hij heeft eerder in zijn leven in o.a. Arizona gewoond en Californië, maar sinds 23 jaar in New York. Hij wil nooit meer weg. The most friendly people in the world. En iedereen is er, de wereld is aanwezig in New York.
En zo wandelde ik Greenwich Village in, natuurlijk ook op zoek naar de Stonewall Inn op Christopherstreet. Dé plek waar de LHBTQ+ beweging is begonnen in 1970, óók dus na het geweld van politie, bij een inval, als protest. In het parkje ertegenover waren muziekoptredens, als opwarmer voor de Pride van Zondag. Ooit begonnen als één mars, nu overal in de westerse wereld een dag vol feest en parades…en in New York is de regenboogvlag overal aanwezig.
Ik zag de plek waar de serie ‘Friends’ afspeelt, de straat van de hoes van een LP, waar Bob Dylan met zijn liefje liep en het café waar hij voor het eerst optrad, ik at mijn boterham in een binnentuintje van een kerkje. Ik zag het meest verfilmde huis met een soort van erker en ertegenover heeft Rosa Luxemburg gewoond met haar man. In de buurt de zwarte filmfamilie de Huxtables, helaas door Bill Cosby’s sexuele misbruik wel wat aan glans verloren, maar ik keek er graag naar. En in het smalste huis van de Village woonde de dichter Edna Vincent St Milley ( 1892-1950), open biseksueel met meerdere relaties, in het straatje erachter richtte zij een theater op. Ook Gary Grant heeft in dit huisje gewoond…Enzovoort. Het buitelt er van de bekende namen.
En toen maakte ik ook nog een zonsondergang mee over de Hudson, op het prachtig ontworpen park ‘Islands’ en het optreden aldaar van een jazzy zangeres met band (alles gratis en voor niks.) Ja…New York heeft wel mijn hart gestolen…Zucht.
