Het Dakotagebouw aan de westkant van Central Park. Hier is John Lennon voor de ingang doodgeschoten, met oranje verkeerskegels afgezet, niemand mag erop lopen. Zouden de fakkels bij de voordeur voor hem daar branden? In het park zelf is er een mozaïek, een geschenk van Napels, met daarop ‘Imagine’. Als een bedevaartsoord; mensen leggen hun hand erop of gaan erop staan en willen een foto van zichzelf. Pal erachter is er een parkje in de vorm van een traan,’Strawberry Fields’, door Yoko Ono geïnitieerd, met geldelijke bijdragen uit heel veel landen. ‘Imagine there are no countries’; dat wil elk land wel een klein momentje denken. Om zichzelf toch nooit op te geven.
In het Dakotagebouw hebben veel beroemdheden gewoond, waaronder Judy Garland, Boris Karlhoff, Leonard Bernstein, Marilyn Monroe. Én er is de doodenge film ‘Rosemary’s Baby’ opgenomen. Het gebouw heet ‘Dakota’ naar de lege vlakten waar de Dakota-indianen woonden, omdat, toen het gebouwd werd, het nog geheel in de leegte stond. Nu moeilijk voorstelbaar.
Er vloog een rode kardinaalvogel op, toen ik op Strawberry Fields liep. Dat vond ik wel leuk.
Daarna wandelde ik langs de Hudson. Een heerlijk brede rivier, die de zee al in zich draagt.
De mensen die op een rustig tempo hun eigen gang gaan. Dat had ik niet verwacht. Er is hier ruimte; brede straten, wandelpaden, het is nergens ooit druk. In Europa is het overal véél hectischer: veel meer mensen op kleinere oppervlakten. De man met een rood winkelwagentje vol lege blikjes liep de hele tijd met mij mee, we hadden hetzelfde tempo. Ofwel: ik lag op een bankje en dan haalde hij mij weer in, deed hij ergens rekoefeningen, passeerde ik hem weer. Ik vermoed dat er een mogelijkheid is, om ergens tegen statiegeld lege flesjes en blikjes in te leveren. De eerste nacht in de metro was er ook een man die vier enorme grote plastic zakken met straatvuil met zich meesleepte.
Ja, ik ben aardig dol op NY…Ik kan mij heel gemakkelijk voorstellen, dat ik hier zou kunnen wonen. Alles is aanwezig. Nee, natuurlijk niet dat kleine, intieme plukje aangelegd bos, waar mijn boshuisje staat…
Volgens een reisgids zou dat kerkje er één uit de 16e eeuw zijn en authentiek Nederlands. Het lijkt meer op een klein grachtenhuisje temidden van de 19e eeuws grandeur van Upper West Manhattan. Zou de hoogte en het imponerende van deze gebouwen, de kiem hebben gelegd voor de wolkenkrabber? Geen idee.
