‘I,m feeling just like those people upstairs’, zei Karin, Jamaicaans, ze is suppoost in het Whitney Museum. Op de bovenste verdieping, acht hoog, was er een tentoonstelling van Josh Kline. Zij sprak mij aan: You really like these pictures!, ik was lang in het zaaltje dat aan Edward Hopper is gewijd. Zij bleek al aan het werk vanaf 10.00 in de ochtend en op Vrijdag sluit het museum om 22.00 uur. En voor wat?, voor dat weinige loon? My back hurts, I can feel my whole body. Ze woont al vanaf klein kind in New York, maar ze heeft sterke herinneringen aan Jamaica, ook omdat ze er later nog eens is geweest. Ze ziet zichzelf omringt met al die dieren, die ze dan aaide. To be honest…I’m thinking of relocate, myself’, ze wil toch weg uit New York, dat kent ze haar hele leven al. Ze wil ergens wonen waar ze Spaans spreken, nee niet in Jamaica, dat kent ze ook al, maar in één van de landen eromheen. Gewoon iets compleets nieuws; grab my things, pack up, move myself. Nu kan het nog, al laat ze dan wel een dochter achter, die al volwassen is. Zij leert over Edward Hopper en anderen door mee te luisteren bij de rondleidingen. Heb je de tentoonstelling op de vijfde verdieping gezien? Nee, ik was blijven hangen op de zevende verdieping. Dat moét je zien, geweldig, ja, kom volgende week weer, als het weer gratis is. Weet je wat ga nú nog even snel kijken, werp er een blik op! En Google haar! En ze duwde mij zowat de lift in, ik had nog een kwartiertje. Een kunstenaar Neal Ambrose Smith, met een Indiaanse afkomst, vult een verdieping vol, ze mengt allerlei technieken, verbonden en kritisch rondom de aarde, de stad, de Amerikaanse cultuur…Ja; volgende week, wil ik het uitgebreid bekijken.
En verder? Het was weer veel, heel veel, wat ik zoal beleefde tijdens het vele wandelen en zowaar ook nog een half uurtje lezen in een boek, op een bankje waar twee andere vrouwen ook lazen, het was aanstekelijk. Het was in een parkje dat ook in Nederland had kunnen zijn in een historische wijk, in Brooklyn, ‘Breukelen’ dus:
Ik was al in de kerk geweest, met een vertrouwd Nederlands uiterlijk, maar het blijkt in 1844-1847 gebouwd en was de grootste kerk in Brooklyn en heet de St Ann’s and Holy Trinity Episcopal Church.
Ik werd toch weer geraakt door het verhaal van Maria; de eerste vrouw waar zo uitgebreid lief en leed empatisch is verbeeld. Ook Bernadette van Lourdes was aanwezig in de glas-in-lood ramen en ook waste een vrouw de voeten van Jezus tijdens het laatste avondmaal. Maar in de Bijbel, (Joh; 13) is het Jezus zélf die de voeten wast. In dit raam hebben de makers William en John Bolton gespiekt bij Leonordo daVinci’s Avondmaal, zie ik, waar er een mes, zo lijkt het, met influistering, wellicht naar Jezus wordt gericht; in de Da Vinci Code van Dan Brown een onderwerp van uitgebreide speculaties.
O! Al die verschillende soorten mensen, in verschillende omgevingen. Elke ochtend én laat op de avond kom ik orthodoxe Joden tegen, in en uit de metro, zo begint en eindigt mijn dag.
Onverwachts liep ik over de Manhattan-bridge van Brooklyn naar Manhattan. Wat een fantastische uitzichten, ook op Ellis-Island, waar alle immigranten aankwamen en uitgebreid onderzocht of ze geen ziektes met zich meedroegen. ( Nu ik, een week later nog eens op de kaart kijk: het was Governors Island.) Én op het Vrijheidsbeeld heel in de verte. En dan al die graffiti op de daken, wetend dat alleen mensen vanaf de brug dit kunnen zien:
En dan was er dus nog het Whitney Museum, met nieuwe ontdekkingen. En al heel oude vertrouwden; zowel het werk van Georgia o’Keeffe als Edward Hopper maakte opnieuw in het echt, grote indruk. Door Early Sunday Morning (1930) , ben ik ooit geheel gevallen voor Hopper, ik zag het in het echt, veertig(!) jaar geleden ofzo, het was, geloof ik, in Londen. En nu ernaar terug gekeerd. What a great story!, zei Karin, en maakte er een foto.
Ik werd herinnerd aan hét lied over New York van Frank Sinatra, met dezelfde titel. Deze dag voelde erg zo. Een kort praatje met een man in de lift naar beneden. Voor het eerst hier in het museum, al was hij New Yorker, véél met werk bezig geweest, en laat ik eerlijk zijn: ook met vrouwen…You are a slave of the City, that’ it ;a slave of the City! There is so much to do, bet, there is no other place in the world like this, that’s why you stay, you’re hooked.
