A night of powerful queer storytelling, a spirit enveloped and transformed by music, zo stond er in de aankondiging over Jake Wesley Rogers. Geen woord ervan is overdreven. Hij vertelde over zijn naam ‘Jake’; dat hij aan zijn moeder vroeg waar die naam vandaan kwam. Van Jacob uit te bijbel, had ze gezegd, een sterke man. Hij komt van de Bible Belt uit Minnesota en hij begreep zijn moeder pas veel later, want eerst was er wederzijds onbegrip over zijn queer-zijn.Desondanks voelde hij de liefde van zijn moeder. Maar hij wilt zich niet klein laten krijgen door een hemelse man als Jacob. En toch…Ergens blijf je ook trouw aan daar waar je vandaan komt, hoe precies wist hij niet…Daar kwam nog bij dat zijn eerste vriend ook Jacob heette, dat leek een teken. Zij verloren elkaar uit het oog, maar nog niet zo lang geleden had hij gehoord dat hij overleden was. Het lied heeft aan betekenis voor hem gewonnen.
Jacob die vecht met de engel en daar sterk van wordt. Het woord ‘God’ gebruikte hij niet, maar ergens voelde ik zijn kracht, wellicht gewonnen door strijd en creatief talent. Elton John heeft hem zijn opvolger genoemd.
Ik was geraakt door zijn sterke presentie, die tegelijkertijd gevoelig, kwetsbaar als expressief prominent aanwezig was, zonder enige schroom of poeha. Het lied was er, gelukkig, op YouTube:
Tevoren had ik Russisch voedsel gehaald in een foodmarkt in Klein Odessa. Hier woont de grootste gemeenschap van Russische immigranten in Amerika. Ja, zelfs van het westelijk halfrond: er wonen meer dan 600.000 mensen.Er is daar een hele generatie die nauwelijks of niet de wijk uitkomt. Ik zag vrouwen zoals Natalia, waar ik nu ‘op kamers’ zit. En mannen met het postuur en gelaatstrekken van Zelensky. Misschien kan ik nu de Russen op straat herkennen. In de foodmarkt een aardige vrouw van mijn leeftijd. Ik vroeg aan het meisje bij de kassa wat dat was: die brokken lichtbruin spul. Sunseeds zei ze. ‘It is sweet’ vulde de vrouw naast mij aan. Ze vroeg in het Russisch of ik niet een klein stukje kon proeven, maar dat ging niet. ‘Ja, dat is jammer, als je het niet lekker vind, dan moet je de rest weggooien.’ Ik kocht het niet. Buiten had de buurvrouw het ook te koop, goedkoper, voor maar één euro per blok. De vrouw kwam de winkel uit en begon in de mand te zoeken, waar ik net weer mijn oog op geworpen had:’ ik kijk even of ik een klein stukje voor je kan vinden, maar nee…’ Toen liep ze verder. Een andere Russische vrouw zei: het is héél lekker! Die vriendelijke toegankelijkheid in Klein Odessa. Ergens wapperde de vlag van Oekraïne. Of de gemeenschap als geheel nu anti Poetin is?…Natalia zei ook niet te weten of ze nu nog terug naar Rusland wilde…
Klein Odessa ligt aan zee in Brighton Beach. Er was nog een reden waarom ik hier naar toe wilde. Neil Diamond is geboren in Brooklyn, kind van Joodse ouders, en jong verhuisd naar Brighton Beach. Hij woonde in een klein huisje met twee slaapkamers, boven een slagerij, waardoor er vaak muizen waren. Al zijn grootouders waren immigranten; van vaders kant uit Polen, van moeders kant uit Rusland. Zijn ouders hadden een kledingzaakje. En ineens kende ik de inspiratiebron van Jonathan Livingston Seagull; over een kleine meeuw, die niet met de groep mee wil, of kan, een crisis meemaakt en dan vrij en alleen leert vliegen. Neil Diamond woonde nog geen 500 meter van zee af, en heeft zijn hele jeugd naar de vlucht van zeemeeuwen gekeken.
Het boekje Jonathan Livinston Seagull van Richard Bach en de film met de gelijknamige naam, vertelt in liedjes door Neil Diamond, hebben mij zéér geraakt in mijn tienerjaren. Nu zie ik pas de aanverwante thematiek met Jake Wesley Rogers.
