Bliksembezoek

Ik was bijna naar het tuincentrum gegaan, om te kijken of er nog iets van kleurige bloeiende bloemen verkrijgbaar zijn; de slakken hebben in de vakantieperiode alles opgevreten. Maar ik besloot me toch weer even in de sfeer van Ventie te begeven en las door in een Donna Leon: inspecteur Brunetti had spijt dat hij zijn zonnebril niet had meegenomen, want het lentelicht was zo prachtig op de Canal Grande. Ging daar de bel?

Ja, het was de bel en toen ik van af mijn ligstoel in de achtertuin dan eindelijk naar voren was, zag ik de rug van J. Was dat J ?! Ja, het was J. , die ik 3 jaar geleden in Londen bezocht had en die nu ergens in Belgie woonde. J. met het kind dat ik nog niet gezien had, alweer meer dan een jaar oud. En toen zat J. weer gewoon in een stoel in de tuin en ze verwisselde een luier op de bank, waar ik me als laatste van herinner dat ik er een foto maakte van haar en haar vriendin, die net uit Canada was geemigreerd, naar Nederland.

En het wil maar niet lukken met het settelen: Nu hadden ze plannen om in Canada te gaan wonen en daarvoor noest J in elke stad waarin ze gewoond had, een bewijs van goed gedrag halen. Daarom was ze kort in mijn stad en was ze op de bonnefooi naar mij toegereden.

Wat is dat toch apart: de banden die mensen met elkaar smeden en hoe dat in het werk gaat. Een paar jaar nauwelijks contact en dan zit je weer bij elkaar alsof er geen tijd tussen heeft gezeten. Ook een vorm van DUUR (zie eerder blogje)

Ze stapte weer haar auto in en zei lachend: nou...tot over een paar jaar! Zo zal het waarschijnlijk zijn en ik ga maar eens naar bloemetjes op zoek, die nog enkele weken willen gaan bloeien.