Deze vakantie heb ik een nieuw woord ontdekt: DUUR. Niet 'duur' tegenover 'goedkoop', maar duur van dat het duurt, het duurt maar, het blijft, de tijd is verdwenen. Het gebeurde voor het eerst rondom de dOKUMENTA, nog thuis: ik begon te lezen in de begeleidingsgids, keek niet meer op en het was ineens op het einde van de dag. Dat ging door toen ik in Kassel was en in Venetië gebeurde het me weer : DUUR.
Ik wilde even met de vaporetto naar het San Marcoplein, oversteken vanaf het Lido: het was 15 augustus en dan wordt Maria-ten-hemel-opneming gevierd en het leek me de mogelijkheid om gratis de Marco-basiliek in te komen. Dus vroeg in den ochtend vertrok ik, met alleen een waterflesje bij me. Op de lagune hoorde ik de kerkklokken beieren, dus dat zit wel goed, zo dacht ik. Aangekomen bleek het de klokken te zijn van een andere kerk en de basiliek zat nog dicht en er stond een rij van toeristen te wachten.
Dus ik besloot te gaan slenteren, gewoon mijn neus achterna. O! Elke stap die je in Venetie zet is mooi. Zelfs de geur van pis in een smal achtersteegje waar geen zonlicht bij kan, want je slaat af en dan is daar weer iets heel anders: stille wateren, bruggetjes, of ineens het grote water van het Canal Grande . Dus ik liep maar en liep...Zo voelt de binnenkant van mijn eigen brein dacht ik telkens weer: sommige delen zijn bekend en vertrouwd, andere delen volkomen nieuw met onverwachte verbindingen. De sfeer van de verschillende wijken verkleuren mee met je loop: het drukke, mondaine van San Marco, het volkse van San Polo, het wijdse, zilte rustige van Dorseduro, het rommelige wat ontoegankelijke van Cannaregio...
En toen voelde ik aan mijn voeten een beginnende blaar en het was plotsklaps laat in de namiddag. Ik had de hele dag bijna driekwart van Venetie doorlopen. Dat is voor mij: DUUR. Ik vergeet alles, alsof ik er eigenlijk niet ben, mijn eigen bestaan opgeheven is, geheel opgenomen in alles wat er rondom je heen bestaat, alsof je één wordt met wat je ziet.
Ik geloof dat je DUUR alleen maar alleen beleven kan. Want gezelschap brengt zijn of haar eigen tijd mee: 'Wil jij nog lang blijven? ik wacht wel op je bij de uitgang', hoe welwillend ook, het haalt je uit jouw DUUR. Met iemand op pad zijn is ook heerlijk, maar is ánders. Ik ben wel blij dat ik DUUR ontdekt heb.
DUUR lijkt misschien wel wat op 'Het Eeuwige Nu' waar men ook wel over spreekt. Alleen lijkt dat Nu zo leeg, terwijl je in DUUR juist wordt opgenomen en meegezogen in alle indrukken, in al het volle van wat er is.
