Ik ben er dan helemaal alleen, spreid mijn picknickdeken uit bij een krib in de laatste stralen zon. De eerste avond, toen het duister al was ingevallen, ook dat is zo mooi, al die kleuren die langzaam grijzig worden, bedacht ik me ineens, dat ik er wel een klein vuurtje zou kunnen maken.Er lagen vrij veel losgewaaide takken, ik had lucifers bij me, voor het sigaartje en begon een kuiltje te maken. Hé, net niet genoeg kleine takjes of wat stro om het aan te krijgen.
De volgende avond had ik in een plastic tas wat blad en droge takjes meegenomen uit de tuin. De zonsondergang was prachtig en wolkeloos en welgemoed verzamelde ik wat takken bijeen voor het vuurtje. Bleek ik de lucifers vergeten te hebben! O, ja, die had ik de avond ervoor weer uit mijn tas gehaald om in de tuin nog wat lichtjes aan te steken...
Maar gisterenavond was het zover, nadat alle wilde paarden verdwenen waren: een echt klein kampvuurtje op het strand! Wat apart, dat geluid van het loeien van het vuurtje en het klotsen van het water, iets verder op. Maar ja: de boten tuften voorbij, en de stuurcabines die erbovenuit torenden waren ineens zo hel verlicht: Van die grote kantoren boven op de boot. Ineens bedacht ik me dat het stoken van zo'n vuurtje waarschijnlijk helemaal niet geoorloofd is en dat elke boot die voorbij tufde, wie weet met alle moderne communicatiemiddelen, de politie al getipt had.
Ik zag het al voor me: dat er in het donker agenten het strandje op zouden stormen, met de brandweer in haar kielzog. Ik heb dat een keertje op de Bisonbaai vanuit de verte zien gebeuren. Surreeel, hoe zo'n vredige baai ineens het podium was van een Arrestatie. Dus ik gooide maar gauw heel veel zand op het vuurtje: UIT.
