Het is vreemd, als je weken niet geblogd hebt, terwijl er zoveel blogjes te schrijven waren. Net of ik het nu ontwend ben: dat automatisme van meteen woorden geven aan iets wat je raakt, van iets waar iets van passie inzit, hetzij klein of groter, hetzij van mateloze schoonheid ofwel een onbenullige ergenis. Iets van een soort van passie is het criterium voor mij van een blogje, want zo is immers de titel van het blog : passie bloempjes.
Alle bloempjes van de afgelopen tijd dwarrelen nog als serpentine en confetti door mijn dagen. Ik blader weer eens in de gids van de dOKEMENTA, ik lees al dagen Donna Leon met inspecteur Brunetti in Venetie en de liefdesverklaring die er altijd ergens weer is aan Venetie zelf: dan mijmert Brunetti op een vaporetto bijvoorbeeld, hoe het toch mogelijk is, dat alhoewel hij een geboren Venetiaan is, hij toch elke keer weer iets moois ziet wat hij nog nooit gezien heeft...
Het valt me op over de dOKUMENTA, hoe oppervlakkig de artikelen zijn, die hierover verschenen zijn en die ik tevoren erover had uitgeknipt. De ene meent dat het over natuur en een soort romantiek gaat, de andere vindt het een zweem van esoterische zweverij hebben, de andere vindt het allemaal maar erg chaotisch zonder dat er een lijn is te herkennen of pseudo-wetenschappelijk, de andere noemt het juist een politieke dOKUMENTA. Dit lijkt me allemaal een deel van het mechanisme: Wat je zegt, ben je zelf.
Het knappe en inspirerende aan deze dOKEMENTA is, dat het onderzoek doet naar alle velden waarin mensen zich verdiepen en begeven, wanneer ze zich de vraag stellen: wie ben ik? wat kan ik zijn? waar is de mens toe in staat? hoe kunnen we omgaan met het geweld in ons zelf en in de wereld? Het brengt 'Kunst' terug naar de eigen wortels: mensen doen iets, maken iets als antwoord op hun plek in de wereld. Het gemaakte, de kunst, heeft geen nut, is niet instrumenteel in te zetten, je maakt het omdat je niet anders kan, omdat dít jouw antwoord is en uitnodiging aan de wereld om je heen. Daarin zit ook een verlangen naar schoonheid en heelheid.
Wie het terrein van de dOKUMENTA betreedt, betreedt als het ware een groot krachten- en- energieveld, een dans, zoals in het motto bij de ingang in het Fridericianum zelf staat. Wie danst oordeelt niet, keurt niet, heeft geen kritiek, maar danst, IS, wervelt. Zoals een Soefi om de eigen as, rondom het eigen hart, om daar vervolgens uit te onstijgen en je groter en ruimer wordt dan je met je verstand kunt bevatten.
