Welnu, wat gebeurt er? Je schuifelt een pikdonkere ruimte in en je hoort geluiden. Dus je schuifelt maar een beetje voor je uit. Dan, vlakkij je oor begint iemand te neurieen, heel dichtbij je danst iemand anders en dan wordt het gezang en gestampvoet heftiger, er kwam iets meer licht en ik bleek midden in een kring van dansende mensen te staan. Ze zingen ook onder andere Good Vibrations van de Beach boys. Zo was het de eerste keer.
Nu, de tweede keer, was ik natuurlijk al een beetje voorbereid: ik wist wat er ongeveer ging gebeuren. Maar er gebeurde weer iets heel anders. Ik stond in het donker, een jongeman kwam vlakbij me, met geluiden die sissend, mechanische en dierlijk tegelijk klonken. Ik bleef rustig staan. Toen legde hij zijn hand op mijn schouder. Ik begon een beetje mee te wiegen. Hij legde zijn andere hand op mijn schouder. En wij dansten samen. Toen omhelsde hij me en we bewogen samen op de door vele stemmen gemaakte muziek. Heel bijzonder.
Zo is het hier en voor een tweede of derde of... etc... keer dingen zien en meemaken intensiveert, alsof je een band krijgt met wat je ziet. Elke keer is het weer anders, zie je weer nieuwe dingen. Een lange, onzichtbare omhelzing, zo is deze dOCUMENTA.
