Raar is dat. Dat dit liedje in mij opkomt, nu ik weer even tussen al mijn spullen zit in mijn nieuwbouwhuis: 10.000 reasons, Bless the Lord, o my soul... van Matt Redman. Ik herinner mij dat er een jaar in Venetië was, dat ik het bijna elke dag beluisterde door mijn oortjes op Sammie, mijn telefoontje, het was er snikheet en in de avond koelde het af en dan zat ik op de steiger bij het water van de lagune, op het Lido, en eindigde hiermee mijn dag, nagenietend van alles wat ik had gezien.
Iets in mij gelooft helemaal niet in God en dan zou er dus ook niks zijn om te zegenen en je ziel uit handen te geven, zoals in dit liedje gebeurd. En iets in mij zegt dat dit de enige handeling is om te doen en die je zelf en anderen goed doet, als je een dag eindigt of afscheid neemt. Er is geen enkele rationele reden om dit zo te doen en er zijn 10.000 redenen om het wel zo te doen...
Misschien zijn de woorden: er redenen voor hebben, niet accuraat en omzeilen ze de 10.000 verknopingen, omwikkelingen, woelingen, verlangens; de passie die er in het hart aanwezig is. Zoals je ook geen reden hebt om van iemand te houden, maar er wel 10.000 dingen zijn waarom je wél van iemand houdt... En dan wil alles in je die ander alleen maar zegenen en die uit handen geven aan een groter geheel, hoe je dat ook noemen wil, het kan ook simpel een volgende generatie zijn, omdat iets in je alleen maar dankbaar is.
Voor wat er was aan gedeeld leven, om wat er is aan schoonheid, vitaliteit, wilskracht die van de ene generatie in een ander doorgegeven kan worden. En ja, dat kun je ook zo beleven aan alleen maar de materie die daarvan getuigt en die soms de eeuwen trotseert en aanwezig blijft, zoals Venetië en zoals al die spullen om mij heen die grotendeels ooit weggegooid zullen worden door andere handen dan de mijne, of meegenomen en nog langer gekoesterd.
