zaterdag 30 januari 2021

Tango dansen met de tijd

 Ach... ik hoor Oblivion, een van de bekendste nummers van Astor Piazzolla, tangomuziek dus en ik voel en zie mij ineens op dat dansvloertje, in de leeggeruimde serre van een sjiek huis in Beek. Ik danste op dit nummer met S., een demonstratie hoe spannend en mooi tangodansen kan zijn. Niet dat ik dat erg goed kon, maar bij tango-dansen is volgen als je goed geleid wordt, voldoende. Dat vraagt dat je een luisterend lichaam draagt, je verstand uitschakelt, niet verder denkt dan daar waar je bent.

We stonden vaker stil, bevroren in het moment, dat is puur in het hier-en-nu zijn en daarbij wist ik zelf niet wanneer ik uit deze lockdown zou komen.  De omstanders, drie stellen die S. tangoles zou gaan geven, met mij, op het laatste erbij geroepen als assistente, vonden het adembenemend. Juist die stilstand, letterlijk. 

De laatste maand heb ik voortdurend die ervaring: dat de tijd als elastiek is en er momenten zijn uit het verleden waar ik stil in sta en daar lijkt dat wat ik met mijn geestesoog zie en waar ik dan ben, langgerekt en eindeloos te duren.  Alsof alles wat daarna kwam even verdwijnt, heel ver weg in de coulissen. Alleen: ‘Toen’, maar het is er nog, vers, fris en helder. Tegelijkertijd is het er niet meer en ga ik weer op in het snelle heden, vol handelingen, van het ene in het andere. 

Apart: ‘Oblivion’ betekent vergeten, de handeling van vergeten... terwijl de muziek, de slepende gang erin, juist het omgekeerde bij mij teweeg brengt: onthouden, tot en met het detail dat ik toen het hart van die ander voelde kloppen, tegen mijn lichaam aan, juist in het stil staan. 

Zou ‘lockdown’ een nieuwe plek kunnen worden? Niet daar waar je afgesloten en opgesloten zit, maar daar waar je in de bevriezing van de beweging en de tijd, deze vol laat stromen met alles wat ooit aanwezig was, wat je gevoed heeft, waar je intens leefde, waar je opgaat in de sensatie van de omgeving en elkaar, in die geleefde tijd toen, ooit, nu, zou dat mogelijk zijn? ... Ja, het gaat eigenlijk vanzelf; soms is dit het enige wat er is... tango dansen met de tijd.