Relschoppers. The Gentle Light That Wakes Me

Gisteren bij zonsondergang gloeide er een diep oranje licht in het bos. Kleine boomstammetjes gaven een inktzwart strepenpatroon en de lucht kleurde uitbundig in roze-blauwe-violette bewegende patronen. Een spektakel. Sinds die ene halve dag sneeuw lijken de vogels in het bos ook in de war: ik hoor regelmatig lente-deuntjes, die dan weer verstommen, alsof je de vogels hoort denken: O, nee, toch maar niet, het is nog niet de tijd.

Overdag deed ik een handwas, nu met opgevangen regenwater en gesmolten sneeuw uit een emmer. Met een kei brak ik eerst het ijslaagje en de brokken gooide ik in een afwasteil, wat kraakt dat lekker en wat plonst dat leuk, die heldere stukken ijs in het water dat ik niet nodig had en dat ik overhevelde. Met een halve emmer water is het mogelijk om een volledig handwas te doen, één keer naspoelen. 

's Avonds begon het hard te regenen, niet overal in het land, zag ik, met al die rellen in de steden... Ongeveer voor het eerst kan ik mij vinden in de ochtendcolumn in Trouw van Sylvain Ephimenco: als ik nu jongere was, zou ik misschien ook de straat opgaan, teveel opgekropte testosteron en frustratie. Ik zie al deze tijd dat Rutte en zijn kabinet het steeds maar weer opnemen voor de ondernemers, je ziet ze staan in hun mooie winkels en vertellen dat ze bijna omvallen en als kers op de taart wordt bij het inzetten van de avondklok expliciet genoemd dat dit jongeren binnen zal houden. Als ik nu jonger was zou ik wellicht ook  denken: 'O ja? Wacht maar!'

Via de sociale media zou ik iets van ‘wij allemaal samen’ beleven en de roes van opwinding en avontuur. Misschien wil ik niet echt vernielingen aanrichten, maar als ik er eenmaal ben voelt het als een spannende game die je speelt en waar je jouw avatar alles kan laten doen en dan pak ik toch maar die gympen mee, door de ruiten die plotseling  zijn weggeslagen, want ja, joh, daar moet je anders een jaar voor sparen of ze zijn sowieso niet binnen jouw bereik.

Ik beleef mijn spektakel door het wandelen in een bos, ik kan er alles kwijt dat mij bezig houdt, ik vind er rust en ruimte... maar wat moeten de jongeren van nu? Het is hun tijd om te groeien en te ontwikkelen, maar ze worden beknot en vastgezet. Ze krijgen geen actieve steun van de overheid en ze verschijnen niet in praatprogramma’s, zoals de topman van Blokker die pruilt en mokt dat hij niet genoeg steun krijgt om zijn honderden winkels op de markt te houden. En dan de vraag aan ouders om hun kinderen nu binnen te houden: wat een naïviteit, toch ook, alsof alle jongeren een warm en betrokken nest hebben, waar ze zich veilig kunnen voelen...

Ik hoorde een mooie Schotse melodie op de radio, die ik weer in herhaling beluisterde: The Gentle Light That Wakes Me van Phil Cunningham. Het roept het licht op waarvan je het gunt dat iedereen zich daarin kan koesteren. Ook alle jongeren die rellend van zich laten horen dat zij bestaan.