Toen ik er was waren er, ik geloof ongeveer 15.000 inwoners, (Het zijn er 2000, lees ik terug in mijn eigen blog) en heel veel moderne architectuur en een stadsplan waarvan men in het filmpje droomt, is er gerealiseerd. Maar ook toen was het al zo dat westerlingen een eigen vermogen moeten meenemen om er een jaar op eigen kosten te kunnen leven. Toch is er in 50 jaar dan toch aardig wat werkelijkheid geworden. Ik herinner me het gesprek met een Nederlandse vrouw, iets jonger dan ik, die er drie kinderen ter wereld bracht en hen heeft zien opgroeien tot volwassenen, één zoon woonde nu in Amerika, een ander was teruggekeerd naar Auroville en wilde daar door bouwen aan het ideaal... Het was een bijzonder gesprek, er klikte wel wat en bij het afscheid zei ze: 'Misschien tot ziens!'
Dat was februari 2019, ik wist dat er een prepensioen zat aan te komen en het leek me best interessant om daar een poosje te verblijven. Nu bezit ik een boshuisje op Nederlandse bodem en of het er ooit nog van komt? ... Dan tref ik deze vrouw waarschijnlijk niet meer, want zij dacht dat ze op oudere leeftijd toch terug naar Europa wilde, ze had een Franse man, elkaar in Auroville leren kennen, dus, ze zag zichzelf binnen afzienbare tijd tenminste de helft van het jaar, tijdens de hittemaanden van India, wel wonen in een huisje op het Franse platteland. Bij haar aankomst was er dus al véél meer gebouwd als in dit filmpje van 1971, dat vooral kale droge rode vlakte is.
Het zinnetje dat blijft hangen is: westerlingen hebben het concept van 'een utopie', dus daarom zijn ze bereid om daaraan te werken. 'Werken, ontwerpen, met techniek bezig zijn, vormgeven' alsook een vorm van yoga of meditatie. Niet afscheid nemen van de wereld en je terug trekken, maar de wereld juist mooier maken, that's the spirit van veel Aurovillers en ashrambewoners in Pondicherry, die in Sri Aurobindo en The Mother, een manifestatie van het goddelijke zien.
Vandaag las ik de Bijbelboeken Ezra en Nehemia. Ook daar wordt er gebouwd aan een Jeruzalem dat God welgevallig is; wie vriendschap en een verbond sluit met God, zal gelukkig zijn en wonen in een land van vrede, vruchtbaar... Hier is wellicht dat westerse concept van een utopie begonnen; altijd op weg zijn en het goede van het slechte van elkaar scheiden.
Maar waarschijnlijk zijn ze niet te scheiden. Niemand, geen enkel individu of volk is ronduit goed, terwijl de andere van de paden afwijkt. Ook bij de pioniers in Auroville en later, waren er die overdag keihard werkten om die droge rode aarde om te vormen en leefden vegetarisch. Om in de avonduren in het geheim naar Pondicherry te gaan om zich te goed te doen aan biefstukken, las ik indertijd in een boek over het huidige Auroville. Het visioen, de utopie blijkt voor een ieder weer anders te zijn en zelf te ontdekken.
Auroville of het hemelse Jeruzalem gaat misschien alleen maar over die plek en die ruimte in jezelf, die gaaf en heel en harmonieus kan zijn, maar waar je elke dag weer opnieuw naar op zoek gaat. Vanuit een heel ander perspectief is dit geweldig getekend en verwoord in een kleine eenvoudige graphic novel van Tillie Walden; A city inside. Op haar eigen website noemt ze het haar favoriete boekje.
Een meisje krijgt, misschien door haar psycholoog, zo blijkt op het einde, verteld waar zij naar op zoek is en waar ze geweest is: ze woonde bij haar vader op het platteland tot ze 15 werd, ze ging naar de stad waar ze niet kon aarden, zocht haar toevlucht in de lucht tussen de sterren, ze keerde terug naar de aarde om bij een ander meisje te zijn... vertrekt weer en vindt uiteindelijk de grootse stad in zichzelf, waar zij koningin is, ook als ze weer terugkeert naar het gras uit haar jeugd en de poes die ze bij haar vriendin heeft achtergelaten... Ik heb het boekje al vier keer herlezen, dat duurt een half uurtje ofzo. Het brengt me elke keer in een heel goed humeur, het is een juweeltje, het leest als een gebed.
