Ben ik eenmaal aan de wandel, dan kan ik weer niet stoppen.... het was er stil en mistig vandaag, dezelfde soort sfeer als in de beginscenes van E.T. Ik verzamel witte grote stenen voor de zijkanten van mijn terras, die hier zomaar aan de oppervlakte op de grond liggen, 'vuurstenen' noemde ik ze vroeger. Tegenwoordig neem ik zelfs maar een klein tasje mee, omdat een voorbijganger, mij met beide handen vol zag en zei: nou een zakje zou nu wel handig zijn. Ja, dus, dat is waar. Maar nu neem ik er weer zoveel mee, dat het stoffen zakje het wellicht niet houdt, dus dat wordt dan de reden om toch richting huisje terug te keren.
Thuis verder met E.T. De film kwam weer boven drijven door de vierdelige serie I.M. die de afgelopen week op de tv te zien was, over Ischa Meijer en Connie Palmen die gek waren op deze film. Ik heb in de loop der jaren aan beiden wel blogjes besteed, grappig om terug te lezen. Het is prachtig gemaakt, maar Wende Snijders werd voor mij toch geen Connie Palmen, ze was iets te lief en ook Ischa Meijers donkere en complexe kant bleef wat... mild?...
Maar alles zit toch wel vervat in die drie woorden 'E.T Phone home' en ook hier heb ik eerder over geblogd...: het oeroude, algemeen menselijke verlangen naar huis, thuis zijn. Ischa Meijer snakte ernaar. E.T. moet daarvoor naar het bos, naar de open plek, waar hij ook achtergelaten is. Dit bekijken op je eigen bosplek met door de ramen al die bomen, terwijl het allengs donkerder werd, had wel wat. De film eindigt met een afscheid. Ik wilde dat afscheid niet.
