One Day at a Time

Na een hele dag binnen, gisteren, dat komt bijna niet voor, ik kan de keren nog op twee handen tellen, slokte ik mijn koffie naar binnen, sprong op en haastte mij naar buiten. Gisteren was het zo kil, grijs met regen dat elke keer als ik mijn voordeur opende om even mijn neus buiten te steken,  ik telkens dacht: nee toch maar niet... Maar nu kierde er een waterig zonnetje omlijst met grijze wolken door de bomen, dus dan maar meteen de kans grijpen.

 

  

 

Daar liep ik weer, alleen, geen mens tegengekomen en er was nu ook geen verkeer te horen. Het is heerlijk dat dit zo kan. En nu weer thuis, is er zelfs een blauwe hemel, terwijl ik de laatste 500 meter ofzo sneller ben gaan lopen omdat het begon te miezeren.

Onderweg viel mij het liedje binnen: 'One Day at a Time'. De sterkste herinnering die ik daaraan heb, is dat middelbare-school-vriendin L. dit voor mijn neus speelde, op haar kleine tienerkamer vol posters van Donny Osmond, daar was zij fan van. Haar vader was die zomer, na een vakantie in Oostenrijk plotseling gestorven en zij had een gitaar gekocht om haar vader te eren, Die deed in zijn vrije tijd heel veel aan muziek, hij was de leider van een band. L. kwam uit een muzikale familie, haar oom heeft het Nijmeegs Volkslied ‘Al mot ik krupen’ geschreven. L. wilde ook gaan optreden en ik heb het allemaal zien groeien, van aanwezig bij de aankoop van haar gitaar tot en met optredens bij de Zonnebloem voor bejaarden.

Een liedje dat ze altijd deed was 'You are my sunshine, my only sunshine’ en ‘Hang down your head Tom Dooley'. Ik weet niet of zij 'One Day at a Time' ook weleens speelde voor al die ouderen. Voor mij is het meer gekoppeld aan het verwerken van haar verdriet om het heengaan van haar vader... Ze kon het soms twee keer achter elkaar spelen, met de tranen in haar ogen...

We kenden beiden dit liedje wel al in de uitvoering van Kris Kristofferson, die we beide goed vonden. Een versie van hem kan ik jammer genoeg niet vinden op YouTube. Als ik in mijn nieuwbouwhuis was geweest, dan had ik de plaat uit mijn platenkast genomen en die op mijn platenspeler gelegd. 

 

Maar ik vind wél een geweldige andere uitvoering, gezongen door een dame van 93 in een rolstoel. Wat heeft zij nog een heldere stem. Er zijn nu popsterren, zoals Paul McCartney en Paul Simon waar je hun leeftijd wel hoort. Dat heeft ook wel wat, dezelfde liedjes van vroeger, nu breekbaarder en kwetsbaarder gezongen.

Dit zong ik nu dus vals in de bossen en wat gun ik het een ieder om dit net als die 93-jarige vrouw, dit met zoveel natuurlijke elegantie  en vanzelfsprekendheid te kunnen leven: 

One Day at a Time, sweet Jesus,
that's all I am asking from you
Just give me the strenght
to do everything that I have to do

Yesterday is gone, sweet jesus,
and tomorrow will never be mine

Lord for my own sake, teach me to take

One day at a time.