Een ander koopje was: Mort Cinder, een klassieke graphic novel, begonnen in 1962 als strip in de krant, getekend door de Argentijn Alberto Breccia. Hij tekende ook het stripboek Che, over het leven van Che Guavera, samen met zijn zoon Enrique. Dit boekje was destijds verboden en heeft zich ondergronds verspreid. Dan zie je de kracht van het getekende verhaal: hierdoor kon ook het gewone volk kennis nemen van de politieke en sociale utopieën uit die tijd.
Mort Cinder is evenals Ché van tekst voorzien door Hector Oesterheld. Maar het zijn vooral de tekeningen die zo veelzeggend zijn. Elk plaatje is een kunstwerkje op zich. Op YouTube is te zien hoe Alberto Breccia dat doet: hij tekent ook met een scheermesje, plakt stukjes papier voor dieptewerking en hij is zeer gedetailleerd. Collega’s zeggen dat ze soms helemaal niet exact weten hoe Breccia al die effecten krijgt, in zwart-wit. Hij tekent ook een beetje zichzelf; want ook hij heeft een gerimpeld gezicht met veel groeven.
Mort Cinder is een onsterfelijk figuur, net als Corto Maltese van Hugo Pratt, die overal in de geschiedenis opduikt en getuige is van oorlogsslagvelden, van de Grieken tot de Eerste Wereldoorlog, de slavernij, de bouw van de toren van Babel. Omdat het zo’n klassieker is, was het een duur boek van ongeveer €38. Dus ik schafte het niet aan. En toen zag ik het ineens voor €13,95! Nou, ja, zonder nadenken meteen gekocht, het was het gevoel dat ik ook weleens met een vliegticket heb gehad, waar je soms meteen je slag moet slaan, want een dag later kan de aanbieding geheel verdwenen zijn. En toen kwam het boek: bleek het in het Pools te zijn… Het boek wordt door meerderen behandeld en uitgebreid in het Engels getoond, dus er valt nog heel wat te ontcijferen.
Maar ik vind het ook niet erg, want het leidt mijn aandacht des te meer naar de tekeningen. En ik realiseer me weer, toch vaak te snel over de tekeningen te schieten en op tekst gericht te zijn. Vaak blader ik nu in de ondertussen aardige verzameling graphic novels, alleen maar plaatjes kijken. Dat is de ervaring, zoals je in een museum langs schilderijen gaat. Het doet je wat, er is een innerlijk verhaal, zonder tekst, dat dan in gang wordt gezet. Hoera!, de musea zijn vandaag weer open. Misschien fiets ik vandaag nog wel naar het Kröller-Müller Museum, gewoon om dat te vieren.
