Maar vanochtend was er een perfecte aflevering met de violist Daniël Rowland. In zijn inleiding naar het muziekfragment elke keer een anekdote, waar je hoort over allerlei sleutelmomenten in zijn leven; toen hij het voor het eerst hoorde onder de vleugel van zijn Engelse vader, die zelf componist en pianist was, dat zijn dochtertje bij dit pianoconcert van Mozart, die hij alle dagen luistert, vorige week haar eerste stapjes zette en haar ogen oplichten bij dit gedeelte, hoe hij is opgegroeid in Twente en in de bieb muziek vond, dat hij bij het koken en schoonmaken meestal jazz opzet, van Billie Hollyday en Ella F. Dat hij zijn vrouw, die celliste is, in 2017 in Finland tijdens een muziekfestival heeft ontmoet. Enzovoort. En dan daarna het bijbehorende muziekfragment. Erg de moeite waard en ook terug te beluisteren, wat ik wellicht nog wel een keer ga doen.
Dan wil je nadat het voorbij is, ook kunnen zien wat voor gestalte er bij zijn persoon hoort en op YouTube vind ik hem met zijn TangoKwintet, die muziek is zijn geheime liefde, waar, toen hij het voor het eerst hoorde, de tranen hem geheel onverwacht over de wangen stroomden. Ik had hem al eerder gezien, bij Podium Witteman, zo blijkt nu, waar hij: ‘Romance del Diablo’ speelde, van Astor Piazzolla. Dat wakkerde mijn eigen oude liefde voor tangomuziek aan, in mijn huis in de stad heb ik wel 30 cm aan Tango- CD’s, van heel oud tot modern, dus hier probeerde ik daarvan wat op te zoeken op Spotify. Maar ik kende, tot mijn frustratie , iets te weinig exact de namen van uitvoerenden.
Ook zei hij, in de studio weer tranen in de ogen te krijgen van dat stuk dat hij al honderden keren gehoord heeft, en dat vlakbij het paradijselijke ligt: het Andante uit het pianoconcert 467 van Mozart, nr 21, en ik zag en luisterde het nu terug met Lang Lang: ik blijf het toch speciaal vinden, om dan een Chinees te zien. Zoals ik vroeger de ontdekking van Jesse Norman ook bijzonder vond, ook van haar heb ik meerdere CD’s, een zwarte vrouw die opera zingt, en ik meende ook een warmer timbre te horen, die soul en dat aardse, anders dan de Nieuw Zeelandse Kiri Te Kanawaka, wier CD met Maori Songs, ik wel weer grijs heb gedraaid, het was een cadeautje van vriendin W. die er woont.
Daniël Rowland liet ook iets horen van Jesse Norman: ‘Morgen’ van Richard Strauss, heel mooi. En ik luister nu op Spotify naar ‘Three Curious Loves’ gecomponeerd door de Slavische Isidora Zebeljan, een dierbare en oude muziekvriendin van Daniël Rowlands, die dit stuk speciaal voor hem heeft gecomponeerd, live uitgevoerd door het Stift Festival Orchestra en die vorige jaar veel te vroeg is overleden, zo vertelde hij. Spannend en vol passie, met klankkleuren uit de Balkan. Ach, wat is er toch veel mooie muziek. Dat dit allemaal uit mensen kan voortkomen, is eigenlijk een soort van wonder.
