Hier op de Veluwe zit ik hoog en droog. Ik kan hier, bij een rampscenario, als op een eiland blijven wonen en 30 kilometer in de natuur blijven fietsen, zoals ik dat gisteren deed in de Hoge Veluwe. Met opzet naar buiten gegaan, door die voorspelling dat het de komende dagen ‘onstuimig’ zal zijn. Zo mooi is het daar en ook werkelijk stil. En dan tegen een zandverstuiving in de zon windstil een halve liter thee drinken met twee stroopwafels en dan kan ik mijn geluk niet op.
Vandaag zal ik binnen de nieuwste van Donna Leon uitlezen: Trace Elements. Heel fijn, dat vaste stramien in haar boeken: Venetië, de slimme altijd goed geklede Elettra, die op haar computer de meest niet toegankelijke info weet op te diepen, secretaresse van hoofdcommissaris Patta, die alleen met eigen imago en carrière bezig is, een domkop maar wel baas van Guido Brunetti, die de erudiete Paola als liefhebbende echtgenoot heeft, professor in de Engelse Letterkunde, die ook lekker kan koken. En dan de maaltijden genuttigd op het terras buiten in de avond, met de koepel van de San Marco basiliek in het uitzicht, met hun dochter die ‘vegan’ is.
In Venetië is het in het boek een verstikkend warme zomer en dat is leuk lezen terwijl wind om het huisje raast en de regen klettert tegen de ramen. Ik heb zulke onverdraaglijk warme dagen wel meegemaakt in Venetië. Doorgaans is mijn motto: 'liever twee keer te warm, dan een keer te koud’, maar toen gold dat niet. De zilte zee was te lauw om erin te zwemmen en voelde plakkerig aan en ik weet nog dat ik toen maar dagelijks ging afkoelen in de airco van een paviljoen in de Guardini, op de Biënnale.
Wanneer was dat? … Het was het Franse Paviljoen en het ging over bomen: de boom, zo’n meer gelaagd symbool voor mij. Wat leuk om het op YouTube te vinden: het was in 2015, de kunstenaar heette Celéste Boursier-Mougenot, en kijk, daar zie ik het: er waren grote bewegende levende bomen, die hij met wortelstelsel en al, zo verpakt had dat ze over de vloeren zweefden en daarachter zie ik de witte ruimte waar ik in die zomer gewoon maar een boekje las, om af te koelen van de hitte buiten. En om deze weer aan te kunnen, ook in en rondom de tent.
Leuk dat zo’n zoektochtje als bijvangst zoveel andere beelden en herinneringen aan de Biënnale brengt. Je bént er dan weer even, compleet met de vele sensaties die de zoveel verschillende kunst mij daar brengt… En ik dacht aan het liedje Tall Trees in Georgia door Eva Cassidy, ook te zien op YouTube. Ik vind haar gezicht ineens zo vol melancholie en sterfelijkheid, wat jammer ook, dat ze zo jong gestorven is…Mensen leven zo veel korter dan bomen… denk ik nu te midden van zwiepende bomen, waarvan er in het land nu vast een paar omvallen en waarvan hier vast wel een aantal er al waren, voor mijn geboorte.
