Vrouwelijk en mannelijk. Startrek, the next generation

Het thema ‘vrouwelijk’ en ‘mannelijk’ gaat eigenlijk al mijn hele leven met mij mee. In mij was al op de middelbare school, een dandy, die graag in mooie blouse en wit colbertjasje flaneerde, die wellicht verliefd zou kunnen worden op ook zo’n soort jongeman, later in mijn studententijd liep ik altijd in een colbertjasje en een stropdas en rookte een pijpje, was géén lid van een van de vrouwengroepen want dan zou ik me een soort van buitenstaander en spion voelen, en ik had een relatie met een wat ‘vrouwelijke’ man, die ook wel met Tadzio, uit ‘Der Tod in Venedig’ werd geassocieerd. Er is een man in mij die een soort van zwerver en avonturier was in de woestijn, gevangen heeft gezeten en valt op vrouwelijke vrouwen. En dan is er ook een vrouw in mij die het even leuk vond om een kokerrok te dragen met zwarte ragfijne panty’s  en destijds het mannelijke in een man heel aantrekkelijk en onweerstaanbaar vond…

Ik denk hieraan door de Deense film A Perfect Normal Family die ik bij de NPO zag, waar een vader van een gezin met twee dochters besluit om vrouw te worden. Zoals hij als man is, daar kan ik mij in herkennen, maar ik zou nooit het soort vrouw kunnen worden, die ze wordt:  jurken en rokjes en sjalen en sieraden, niet overdreven, het past haar heel natuurlijk, maar het zou mij nooit passen.

Ik vind het wonderlijk, al die verschillende personen die in je huizen…en wat ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ dan behelst. De afgelopen weken kijk ik in het schemeruurtje op de iPad een aflevering van Startrek, The Next Generation. Star Trek was mijn favoriet in mijn jeugd, ik denk door de ook wel filosofische thema’s die in elke aflevering worden aangesneden, in totaal bordkartonnen decors, zie je nu, en des  te meer kun je de acteerprestaties waarderen van toen. ‘Spock’ was toen favoriet bij me, de man die geen mens is, en leeft vanuit zijn ratio. Ook zo’n thema: ratio contra gevoel of emotie, maar dit terzijde.

In The Next Generation is er een nieuwe bemanning, waar ik de dosering tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid in alle personages heel goed vind en subtiel geacteerd en een nieuw thema is toegevoegd : menselijkheid en machine, in het personage van Data, een android. Het ziet er heel bij de tijds uit: er zijn geen drukknoppen meer, alles gebeurd via aanraking, zoals ik op de iPad ‘typ’ en er is een ‘holodeck’, waar elke werkelijkheid in kan worden gesimuleerd, zoals the virtual reality van nu. Er zijn zeven seizoenen van, dus ik kan vooruit. Ik heb deze reeks totaal gemist toen deze actueel op de tv was. Nu dus op Netflix in te halen.

Een aflevering, vorig week Angel One was verrassend actueel door de combinatie van twee thema’s die speelden: Er was een onbekend virus aan boord van de Enterprise, die zorgwekkend was omdat al een derde van de bemanning niet meer kon werken, het virus muteerde elke 20 minuten en de dokter, vrouw, is op zoek naar een vaccinatie. Ondertussen zijn er bemanningsleden op een planeet waar vrouwen de baas zijn en vanzelfsprekend macht hebben over de mannen, die in pastelkleurige glitterende kleding met half ontblote bovenborst en oorsieraden lopen en het zijn de vrouwen die ook de uitnodigingen doen voor erotische contact. Eerste officier Riker, vindt het helemaal niet erg om zich in deze kleding te hullen, al wordt hij uitgelachen door de andere bemanningsleden, en hij gaat graag in op de seksuele avances van het hoofd van het matriarchaat. Zij kunnen echter niet terug naar het ruimteschip, zolang het virus niet onder controle is.

Misschien versnelt deze Coronatijd, waar mensen meer op zichzelf zijn teruggeworpen, met minder afleiding, wel dat die aflevering van BOOS over The Voice, zo breed in de samenleving resoneert. Misschien is het de tijd voor werkelijke veranderingen rondom vrouwelijk en mannelijk en gelijke machtsverdeling, ‘arm en rijk’; getuige de tv-programma’s Sander en de kloof en Jeroen Pauw met Scheefgroei en de wereldwijde Black Lives Matter-  en Me Too-beweging. Dat zou een reden zijn in deze onzekere tijden voor optimisme.