Alles gaat er bij mij toch om, om het grotere, échte verhaal op te diepen uit de oppervlakte en de schijn der dingen. In dat opzicht vond ik de eerste avondshow van Arjan Lubach van gisterenavond veelbelovend. Hij liet zien hoe de NOS als bedrijf heel blij was met de uitzendrechten van de Olympische spelen, terwijl er zo’n schending van mensenrechten is, die ze in de jarenlange cyclus tot de uitzending dan wel heel braaf in andere programma’s aan de orde stellen. Hij deed dat in het juiste evenwicht en dat is ook wel knap: hoe voorkom je dat je een moraalridder en verknipte dominee wordt, door toch zachtjes het mes in de borst te steken van de sportminnende natie, voor wie de Spelen een van de weinige lichtpuntjes was in de naweeën van de Coronatijd?, door fijntjes erop te wijzen: waarom moet de Nationale Omroep dat uitzenden, terwijl de Nederlandse politiek en koning wel afwezig was, aldaar?
Als gast op het einde, lijkt me ook een leuke formule, was daar Kim van Kooten, de maker van de serie ‘De Verschrikkelijke Jaren Tachtig’. En ook hier die balans tussen de schone schijn en wat er werkelijk aan de hand is. Ik vond het vanaf de eerste aflevering al ijzingwekkend en wat horror-achtig, ik kon nergens om lachen, alhoewel het ook aangekondigd was als komedieserie. Maar nu zei ze zelf, dat al gaande zal blijken dat er wat meer aan de hand is in die ‘zogenaamde vrije commune’, mijn woorden , en je als de serie is afgelopen eigenlijk nog eens alles moet bekijken. En daarna de ook hilarische anekdote dat ze zelf de musical voor groep acht op de school van haar dochtertje had herschreven, terwijl haar man Jacob Derwig de regisseur was, ook Kluun een bijdrage leverde en ook nog eens een decorontwerper en requisietenmens die bij de tv en film werkt, en Susanne Klemann van Lois Lane, wier kinderen of kleinkinderen ook op die school zitten. Waarom?! Het resultaat gaf de verzamelde kroeggemeente van opvoeders bij de uitvoering waarschijnlijk niet meer plezier als alle andere jaren.
Een van de onversneden programma’s waarvan je hoopt dat wat je ziet gewoon de echte werkelijkheid is zoals die zich voordoet, is voor mijn nu ‘Nachtdieren’ van Raven van Dorst, waar ze in een oude auto in de nacht door verschillende steden trekt en kijkt waar er licht brand en wat die mensen daar dan aan het doen zijn. Bij voorkeur heel toepasselijk om te bekijken op de iPad onder de dekens in de nacht. Op Insta liet ze zien wat er na de stormen over was van de ludieke kas die ze op de boerderij , hier ergens in de buurt van Apeldoorn, had gebouwd met Emma Wortelboer, terwijl Maarten van Rossem op een campingstoeltje toekeek. Dat wekt bij mij ook de verwachting, dat die boerderij nu toch ergens ook een rol in haar leven speelt en er niet alleen is om een leuk programma te maken.
Het lied dat nu het grootste statement voor mij is, dat er een doorleefde, niet altijd makkelijke werkelijkheid is, achter de schone schijn van glitter en glamour is I Drink Wine van Adele. Zij heeft het onlangs live gezongen tijdens de uitreiking van de BRIT awards 2022, waar ze drie van de vier prijzen ontving: Beste Zanger, Beste Album, het Beste Lied. Daar zit ze in een letterlijk gouden en schitterend decor en ze zingt over de weg van de ziel naar echtheid. Dat lied kan ik wel elke dag beluisteren, als een soort van mantra.
