De afgelopen dagen heb ik het gebied tussen Hoenderloo en Utrecht op de fiets leren kennen: zoveel platteland met sloten, koolzaad, schermbloemen, weilanden, witte bloeiende meidoorn, ontluikende knotwilgen. De volkomen zondagse rust op de Veluwe: geen mens op de weg, verborgen in hun stille boerderijen, of zouden ze ergens in een kerk zitten? zelfs geen dieren in de wei. De bossen, met de grote legerbasis rond Soesterberg, het hoofdkwartier van de KNVB, langs het verscholen koetshuis van het ooit Franciscaanse milieuproject bij Stoutenburg. Flarden hei, de uitgestrekte Ginkelse Hei in de buurt van Ede… en dan ook nog gewandeld in een prachtig gebiedje de Westbroekse Zodden, boven Utrecht met grote zwanen op een nest, galopperende reeën in de verte, blauwe luchten, stroken water met boterbloemen en waterlelies: een heerlijk terras waar je vliegtuigjes ziet landen en opstijgen bij Hilversum met verzorgd eten: L. liet me er trots mee kennismaken: één van haar lievelingswandelingen.
Één van mijn cadeautjes voor L., die haar 65ste verjaardag vierde, was het boek ‘Windflower’ dat ik ongeveer een week ervoor in het Kröller Müller Museum vond, het moet een prachtige tentoonstelling geweest, waar dit boek de catalogus van is, vol kunstenaars met het thema: Perceptions of Nature. Hoe verschillend kunstenaars de natuur integreren in hun werk: elk houdt je een spiegel voor omtrent je eigen beleven of geeft een onverwachte inkijk.
Ik bewonder de gigantische energie die er zit in het gestalte geven van die kunst: kunst die in wezen nergens een doel dient, nooit nuttig is, maar onontkoombaar , eerst voor de kunstenaar zelf: zij kan niet anders, en vervolgens elk ander probeert te verleiden tot eenzelfde beleving: kom, zet een stap verder, weg uit je eigen enge coconnetje, open de wereld, word gevoelig… Bij een kunstenaar Liang Shaoij werd ik plots diep droevig. Hij faciliteert een ontmoeting met de tere, levende en groeiende witte draden van de zijdeworm, met afgebrande kaarsen, lagen papier, een ijzeren wereldbol. Ineens realiseerde ik me dat aan de andere zijde van het spectrum zoveel mensen en wetenschappers al die wapens hebben ontworpen voor die oorlog. En dat die nu nodig blijken en mijn eigen ooit pacifistische perspectief ook naïef was…
Gelukkig bestaan er ontelbare perspectieven en die van Yoko Ono maakte mij weer blij. Het uitspreken van alleen het woord ‘Imagine’ zet voor haar een mogelijke keten van handelen in gang, en als je kijkt hoe het lied van John Lennon wereldwijd gezongen blijft, dan is het ook zo, dat dit de menselijke geest ook gezond houdt omdat het je voedsel geeft voor een verlangen, al is de habitat daarvan vooralsnog in de wolken, zoals op de hoes van de LP ‘Imagine’ te zien is. Ook de kunstenaar Liang Shaoij mediteert op een rots in de bergen bij een door hem gemaakte ‘Cloud Mirror’. Er bestaat voor hem een connectie tussen de substantie van wolken en de witte draden van de zijdeworm.
Van Yoko Ono kwam het gedicht dat zij op een van de grote ramen in het bos van Kröller-Müller liet afdrukken wel binnen, een teken van de ook onverwoestbare verbeelding van de mens, uit de herfst van 1963
LIGHT PIECE
Carry an empty bag.
Go to the top of the hill.
Pour all the light you can in it.
Go home when it is dark.
Hang the bag in the middle of your
room in the place of a light bulb.
Ondertussen, terwijl ik hier typ, buiten , kijk ik tegen hetzelfde soort van lentebos aan als op de foto in het boek. Met ‘windflowers’ gestoken in een bloempot op de tafel. Een soort van bescheiden, door een mens gemaakte uitdrukking; dat je zou willen dat een kwetsbare bloem die maar zo kort bloeit, toch de winter zal doorstaan. Ik plaatste er eerder ook een op de graven van mijn ouders en bij Broer. Nu ga ik proberen een foto van mijn uitzicht te plaatsen in dit blog. Die handeling komt dus voort uit hetzelfde verlangen naar het eeuwige nu.
