Gisterenavond eens languit voor de buis gehangen. Eerst Witches afgekeken, een heerlijke kinderfilm naar een boek van Roald Dahl en daarna de film 21 grams van Alejandro Gonzalez Innaritu. Vorig jaar gelauwerd als beste regisseur op het filmfestival van Cannes voor BABEL, dat ook winnaar werd van de Gouden Globe voor de beste film van 2007.
Terecht, wat mij betreft. Ik zat op het einde met tranen in de ogen in mijn bioscoopstoel en dat gebeurd me niet vaak.
Mijn verwachtingen van 21 grams , de 2e film in de cyclus van 3, die met BABEL afgesloten werd, waren dus hoog gespannen. En oooo, wat was het mooi!
Sean Penn speelt een man die het hart heeft gekregen van een architect en vader van 2 dochtertjes, die overreden werden door een wat duister onderwereldtype met tatouages, die om op het goede pad te geraken zich bekeerd had tot een haleluja-achtig christelijk genootschap.
Een mozaikfilm heet het: 3 verhalen, 3 perpektieven, middels flashbacks en scenes uit het heden tot eén panoramisch zicht gemaakt en alle verhaallijnen komen uiteindelijk bijeen.
Wat maakt de film nou zo mooi?
21 grams: dat blijkt een mens lichter te wegen, vlak na het overlijden. Dus de ziel of geest of persoonlijkheid, dat wat iemand maakt tot die unieke mens, bestaat uit 21 gram van ...iets? ..lucht, wind,adem...?...zo onsubstantieel en ongrijpbaar: het lichamelijke omhulsel blijft achter en jij verdwijnt in die 21 gram.
Dus de film gaat uiteindelijk over bezieling. Wat is dat?
De onderwereldman die bijna op het rechte pad was, wordt verteerd door schuld omdat hij zomaar doorgereden is en verlaat zijn vrouw en 2 kinderen. De vrouw van de architect dwaalt doelloos in eindelose rouw door de straten. Sean Penn wil weten wat voor leven de man heeft gehad, door wie hij nu weer leeft: hij vind haar door een detective en ze worden verliefd op elkaar. Natuurlijk niet meteen, hij moet moeite doen. Hij raakt haar uiteindelijk recht in het hart, in een lunchroom, bij een bak koffie. Hij citeert een dichter uit Venezuela:
the earth turned
to bring us closer
it turned around itself
and in us,
untill it finally brought us together
in these dream.
Dan zegt hij:" er zit een nummer verborgen in elk stukje leven, in elk aspekt van het heelal...in fragmenten, motieven. Het is een nummer dat ons wat wil vertellen...nummers zijn er om een geheim te vertellen, dat groter is dan ons...zoals hoe twee mensen elkaar ontmoeten."
Zij, de vrouw die 2 dochtertjes en haar man verloren heeft, schiet vol. Dat is mooi gezegd, zegt ze. Maar de kijker weet dat het niet zó geheimzinnig is dat juist zij elkaar hebben onmoet: Sean Penn heeft haar laten opsporen.
En toch...de scene blijft je bij en je denkt aan het nummer:21. Een en twintig gram.
De film laat je stil staan bij het vreemde, dat "leven" is. Hoe je leven ook door toevalligheden wordt gevormd. Hoe er tegelijkertijd verbanden zijn, die je alleen maar vermoedt en die soms oplichten. Hoe mensen verbonden zijn met elkaar en elkaars leven beinvloeden, zonder dat zelf soms te weten. Hoe soms alleen maar doorleven helpt om weer zin in het leven te krijgen...en kleine momenten van liefde, kleine keuzes waar je kiest voor het goede en niet voor wraak, verbittering en wanhoop.
Dat doe je met die 21 gram: je leven vormgeven en hopenlijk: openbloeien.
Dat gebeurd er met alle personages, allen op een eigen manier. Dat is troostrijk.
De film heeft bij de aftiteling de opdracht: Voor Maria Eladia. Toen zij door het verlies werd verteerd, zijn de maisvelden weer gaan bloeien.
Moooooi....
