Nooit gedacht dat ik bijna verslaafd zou raken aan BLOG schrijven.
Want hier zit ik dan, in Dresden en denk: ik moet even.
BLOGGEN werkt als een nieuw soort geheugen: zoals wanneer ik de titels op de kaften van mijn boeken zie en me de inhoud ervan weer herrinner.
Dus daarom de titel van dit blogje: om me te herrinneren dat ik hier door Dresden heb gelopen. DDR architectuur, barokke paleizen, gekke onlogische ruimtes ertussen, waar je de ruines van het grote bombardement nog voelt, de net weer herrezen Frauenkirche als een moederhen in het midden, nieuwe winkelpassages waar je chocoladmelk met mint kunt drinken, prachtig porselein uit China die me weer kietelen in de genen van mijn oorsprong. Ooo ,wat is het toch fijn om een nieuwe stad te leren kennen!
Mijn gastvrouw, die tot haar 29ste in het voormalig Oost duitsland heeft geleefd en zich elk moment van voor de Wende en erna weet te herrinneren, blijkt een vampier in de dop. Ik riep; ik wil Bockworst eten, want dan voel ik me pas echt in Duitsland! Zij roept: dan wil ik Thuringer saucijsjes, want dan voel ik me weer helemaal kind en thuis.
De kabelbaan deed het niet meer: dus werd het een een afdaling in het donker langs oude duitse villas. De tram kwam maar niet en de kou en honger sloegen toe. Gelukkig deed de gluhwein haar werk: rozig, om het humeur hoog te houden, hief ik vals het lied van Louis Armstrong aan: what a wonderful world...uuuh ...wurst.
We arriveerden bij de slager en toen kwam de bekentenis: zometeen verorber ik een wurst, rauw!
Terug in haar flat kwam ik de keuken binnen en liet ze me de zak zien, waar tevoren 3 grote glibberige, zachtroze thuringen worsten zaten. Het waren er nog maar 2.
And I say to myself, what a wonderful...
