Zonnige Zondagochtend in Dresden. We rijden langs de oevers van de Elbe naar het Pilnizkasteel. Daar staat een oude cameliaboom. De naam Camelia komt van monnik Camelus,uit de 17 e eeuw, die de boom uit de Philipijnen in Europa introduceerde. Deze boom is er 1 van de 4 die uit Japan, die via de botanische tuinen in Kew, nabij Londen, hier terecht kwam. In 1905 stond de boom in brand, het was een ijzige winter en het water waarmee de boom geblust werd, bevroor meteen. Door het ijs is de boom behouden gebleven en uit de resten kwamen in de lente nieuwe spruiten, waaruit de huidige boom ontstond.
De boom is een unicum in Europa en nu omgeven door een groot achthoekig glazen huis.
Het verhaal past in DRESDEN. Op een van de bruggen van het Florence aan de Elbe viel mijn oog op een ijzeren afbeelding van de grote golf van Hokusai. Het is een herrinneringsteken voor de grote overstroming van 2002.
Op maandag en dinsdag op een dag in Augustus, perste het water zich door een smal dal aan de ene kant en de woeste modderstroom vernietigde huizen aan de oever en een rozentuin van een van de tuinen van een van de andere zomerpaleizen.
Men herstelde er de buxushagen, plantte er weer rozen, zo dat het hele dal zomers weer naar rozen geurt, vertelt mijn gastvrouw, die zich verder een botanische embryo noemt, omdat ze alleen maar geniet van de natuur. Nu verkoopt men er bier in grote 5 liter flessen en daar is ze ook dol op.
Op de woensdag stroomde het water vanaf de andere kant, de Elbe, de stad in en dompelde de stad opnieuw in paniek en rouw.
Oude ansichtkaarten tonen Dresden na het bombardement van 1945: grijze staketsels in een uniform stenen woestenij. Uit het niets bouwde men de stad weer op met als grootste prestatie, de wederopbouw van de Frauenkirche gefinancieerd door giften vanuit de hele wereld; een teken van hoop en veerkracht.
Volgens mijn gastvrouw zijn de mensen van Dresden trots op hun stad. Degene die zijn gebleven, voegt ze er fijntjes aan toe.
Velen zijn na de Wende naar west-duitsland gegaan op zoek naar werk en een onbekende horizon. Families, vriendenkringen, buurtgenoten, werkverbanden zijn na de Wende uit elkaar gevallen, versplintert, verbrokkeld. Een oude vertrouwde wereld was plotseling waardeloos en moest van de aardbodem verdwijnen.
Velen konden de veranderingen niet aan. Onmachtig en met lede ogen ziet ze nog steeds,dat mensen veranderen. Sommigen worden depressief, lethargisch of juist vol stress en blinde ambitie.
Alleen degenen die al wisten wie ze waren, diep in zich; voelen wat echt belangrijk voor je is en wat je gelukkig maakt, alleen zij overleefden. Een liedje van Rosenstolz schalt van de CD de auto in: du muss nicht anderen...es andert sich fur dich.
Zoals Dresden na verwoesting van bommen en water weer herademt.
Zoals de cameliaboom weer groeit bij een nieuwe mogelijkheid.
