Gisteren op het journaal een reportage van Marga van Praag, over Kerst in Nederland.
Zoals een broeder in een klooster zei: dit is niet rapporeren, maar ook suggereren. Dat het zo hoort als de bespeurde tendens: men koopt ondergoed van 90 Euro, laadt de winkelwagen vol, ( het aantal miljoenen die besteedt zijn, ben ik alweer vergeten) en amerikaanse kerstliedjes zijn in. Niemand kan meer nederlands: er verschijnt een lege blik bij het winkelend publiek bij de vraag om "nu zijt willen komen"(geloof ik) af te maken.
En dan verschijnt Trijntje Oosterhuis die jubelend haar favoriete engelstalig kerstlied mag aanheffen en vervolgens klaagzanger Hans Dorrestein, die met een waas van treurnis achter zijn piano "de herdertjes lagen bij nachte" eruit perst.
Vooral die keuze stoort mij en is wat mij betreft inderdaad sturend. Vraag aan Trijntje wat haar vader Huub Oosterhuis nu doet en laat haar iets nederlands zingen! En stuur Dorrestein op pad met "I am dreaming of a white christmas!" Zeker weten dat dan de verzuring omtrent amerikaans kerstvieren optreedt.
Of laat iets zien van de grote varieteit aan kerstvieringen en gebruiken die in multikultureel Nederland floreren.
Maar het is Kerst, geen tijd voor ergenis. Mijn nichtjes huppelen binnen, de gourmetset wacht. Gezellig.
