Een dienst op de TV, vanuit de FRAUENKIRCHE, 1 kilometertje hier vandaan. Over nieuwe wegen gaan, zoals de ongelovige Thomas, altijd vragend en zoekend. Er is geen kant en klaar navigatiesysteem voor jouw eigen zoektocht.
"Bonbonfabriek!" , roept mijn gastvrouw, terwijl ik hier typ. Dat is een kinderliedje uit de DDR. Alles is goed en zoet in de BONBONFABRIEK. Alle kindertjes van een klas hadden vroeger een Patenbrigade die jou begeleidde en een schakel waren tussen de klas en de maatschappij. Voor mijn gastvrouw waren het de buschauffeurs, maar in het liedje zijn het de mensen van de bonbonnekes.
Gisterenavond een songdrama in de schouwburg, EWIG JUNG. Het Dresden publiek ging uit haar dak. 6 oudjes in een verpleeghuis die in 2040 de liedjes van vroeger zingen...gravend in hun half sluimerend geheugen. Dat zijn wij dus zelf, over 32 jaar. "He mister tambourine, play a song for me: de hele popgeschiedenis kwam voorbij in een associatieve reeks van 1-2 regels.
Een kwieke zuster, die het realiteitsprincipe vertegenwoordigde, en "Sterben", zong, "Tot mussen wir alle, Suicide, Langzam creperen"... werd in de dromen van de oudjes doodgeschoten, waarna I will survive werd ingezet en Staying alive van de Bee Gees.
Ze verrees weer, het was maar een Kleine Hufeisennase. De zaal bulderde van het lachen. Een Dresdengrap: een vleermuisje, een zeldzaam soort,gekoesterd door de mileubeweging en een reden waarom er geen extra brug over de Elbe wordt gebouwd. Symbool dus, van dromen die je kunt hebben maar uiteindelijk niet gerealiseerd worden.
Op de drempel van het einde zongen de oudjes bevend WE SHALL OVERCOME,en het ganse Dresden publiek viel in, massaal, iedereen zong mee,de barokke schouwburg vibreerde van stemmen, ik kreeg bijna een brok in de keel.
Na 3 toegiften kwam de direkteur van het Shauspielhaus op om iedereen een mooi 2008 te wensen. Staccato geklap, geroffel van voeten.
Laat men zich in Nederland weleens zo meeslepen?
Een gigantisch vuurwerk gezien vanaf een van de bruggen met de skyline van Dresden, Sekt, gesprekken over oud en nieuw; herinneringen uit de DDR en de prestatiegerichtheid van het Westen...
En nu: Nieuwjaarseitjes in kleurige plastic kippetjes, nog uit de DDR. En het nieuwjaarsconcert, natuurlijk.
