Bij het mistige weer van vandaag, past wel een mistig onderwerp. Laat ik het eens hebben over het PARANORMALE. Slik. Toch heel aktueel want Nederland zoekt een nieuwe Uri Geller. Degene die vorken en lepels krom kon buigen alsof ze van zachte was waren. Dat kan een truuk zijn, dacht ik altijd, hij is gewoon beresterk in zijn vingers. Maar nu was hij bij Pauw en Witteman en nu blijkt dat ie toch echt wel kan. Het beduusde gezicht van Jeroen Pauw sprak boekdelen.
Via een af andere concentratie-oefening waar hij ineens wat lijnen schetste op een papier, wist hij te vertellen dat Jeroen al lange tijd problemen heeft met zijn sofa. Dat bleek te kloppen, de nieuw bestelde bank was tot grote ergenis van Pauw nog steeds niet geleverd.
Dat haastig geschets, dat potlood die ongecontroleerd heen en weer gaat, zie je ook in het progamma Baby's Wil is Wet. Wat je er ziet houdt iets ongelofelijks. David, de babyfluisteraar (naar het boek van Nick Evans, de paardenfluisteraar), bekijkt en speelt wat met een baby, die dus nog niet kan praten, en vangt hele verhalen en belevingen op. Daarna ziet hij pas de ouders. Die babies maken diep-psychologische analyses.
Dat ze niet eten om solidair te zijn met eén van de ouders, dat eén van de andere kinderen wordt voorgetrokken, dat ze s'nachts niet durven te slapen omdat ze bang zijn dat een ouder vertrekt. Enzovoort. En ook dingen als: mijn bedje is verschoven en dat vind ik niet fijn, op de gordijnen staan afbeeldingen die ik niet begrijp, op de trap ligt altijd troep en ik ben bang dat mama ooit eens struikelt.
David sluit vervolgens een contract met de ouders, waarin ze zich totaal richten op dat wat de baby aangeeft nodig te hebben. En zie daar: na enkele weken verandert het gedrag van de baby totaal. Het worden vrolijke en blije babies.
Nou heb ik zelf ook weleens last van paranormaal "zicht".(ahum.) Maar ja, je kunt je natuurlijk vergissen en daarom is het als lopen in de mist.
Pas ben ik naar een fado-muziekvoorstelling gegaan. Dezelfde groep, zo bleek( ik wist het niet), als die op Zomerfeesten altijd buiten optreedt. Ik hou van fado-muziek, maar al jaren is het zo, dat als ik even luister, ik toch weer doorloop. De voorzanger geeft me zomaar uit het niets, een rot gevoel. Terwijl er niks op hem is aan te merken. Aardige kop, mooie stem. Als ik mijn ogen dicht doe, dan kan ik nog net genieten. Maar met ogen open...
Die avond was er een gastoptreden van zijn dochter. Hij omhelsde haar, maar alles in haar lichaamstaal ontweek hem. Ik dacht: dát is het, hij heeft incest gepleegd met haar.
Laat hij het maar niet lezen. Stel dat het niet waar is.
Enfin, een mistig onderwerp, zoals ik al waarschuwde.
Vertrouw je eigen gedachten nooit, is mijn motto.
Maar volg wel een beetje je instinct.
