Dank zij het wonder van internet, weet ik nu, dat het vandaag Landelijke Gedichtendag is.
Dat komt mooi uit, want ik wilde al een blogje aan gedichten wijden.
Want gedichten zijn geconcentreerde ervaring, die juist door de meerduidigheid, to the point, zijn.
Het gedicht is van Cees Nooteboom en gaat ook over dichten.
Ik hoorde hem er een aantal uit deze bundel "Zo kon het zijn", in de plaatselijke bibliotheek voorlezen.
Hij was de verademing, letterlijk, tussen allemaal would be dichters uit de omgeving. Ik was er met 2 vriendinnen en het was sinds lang dat ik bijna STIKTE van de lach. Doodstil, de Bijna-Echte-Dichter sprak een zooi onbegrijpelijke kluwen van woorden uit, met een Ernst of de wereld aan Zijn zijden draad hing (ja, het waren allemaal ook nog eens mannen. Mannen Met Pretentie.)
Naast me hoorde ik ook lichtelijk gehinnik. Ik wist niet hoe ik me in moest houden en deed het bijna in de broek. Ik durfde alleen nog maar naar eén punt van de vloer te kijken. Over to the point gesproken...
Gelukkig kwam Cees Nooteboom:
PANIS ANGELICUS
Let op het brood van de dichtkunst,
Hier ligt het op tafel.
Soms wordt het oud,
Soms wordt het gegeten,
Soms vermeerdert het zich
Als vissen
In een zee van heilige lezers.
Wie dit eet
leest water
Vertaald in een steen,
Eet zichzelf
In het bordeel
Van zijn vrijheid
Eet zijn gekozen
Bestemming
En leeft.
Als je een goed gedicht serieus neemt, dan verandert de wereld bij het uitspreken ervan.
