In Nijmegen woont nu tijdelijk in het Valkhofmuseum een bijna kosmopolitische kip. Het is de tiende generatie kip waar de vlaamse kunstenaar Koen van Mechelen mee aan het kruisen is.
Ik vind het prachtig!
Het doel is, om een bastaardkip te krijgen, waar de beste eigenschappen van kippen van alle landen in verenigd zijn Hij reist dus de hele wereld rond op zoek naar kippetjes. Kippen over de hele wereld blijken iets van de landaard waar de desbetreffende kip woont, te hebben. De franse kip heeft bijvoorbeeld een rood kammetje, een wit lijfje en een beetje blauwe poten. De Amerikaanse kip is vreselijk groot. Er is een Engelse Roodkapkip die bijna uitgestorven was, maar nu van de ondergang gered is doordat haar eigenschappen nu al in de kosmokip zitten. Heel merkwaardig is, dat uit een kip uit Dresden, alleen maar mannetjes kwamen!
Terwijl de eerste oerkippen 7500 jaar geleden al in India leefden, is de diversiteit er door de verschillende tijden en plaatsen heen, ingekomen.
Ik kwam per ongeluk op de vernisage van de tentoonstelling die: Appél van de Kip heet. Allemaal mensen met trendy brillen en kleren en extravagante sieraden, terwijl de kunstenaar himself in een versleten spijkerbroek rond liep. De man is een schatje, met zijn vlaamse accent. Ik was al voor hem gevallen toen ik hem bij Pauw en Witteman zag, maar meer nog omdat ik al eens wat werk van hem gezien had. Een kippehok midden in een donkere museumzaal en de sfeer die er hing, was precies de sfeer die hij zelf ook om hem heen heeft hangen. Eigenaardig, dat dit kan.
Die échte kippen die zacht en vriendelijk aan het tokken waren, midden in het museum, geweldig, hoe verzin je het!
Op de tentoonstelling ligt een groot glazen ei, op een vloer met een kaart van de maanstanden: het gedroomde cosmopolitische ei waar ooit de Wereldkip uit voort moet komen.
Nu had ik net zitten mijmeren over het krantenbericht dat de chocolade verassingseieren uit de handel worden genomen. Weer een jeugdherinnering voorgoed van de aardbodem verdwenen. De ultieme troosteitjes:
Binnenin het holle chocolade-ei zat een ienie-mini bouwpakketje met allerlei vreemde frutsels, beestjes, figuurtjes of ook wel realistischer autootjes, helikoptertjes,bootjes. Eigenlijk de hele wereld, plus je fantasie, kon je tegen komen in die felgekleurde plastic onderdeeltjes die met behulp van een kleine bouwtekening in elkaar geknutseld kon worden.
En als de inhoud tegenviel, dan had je nog altijd de chocolade.
Die plastic onderdeeltjes blijken nu giftig te zijn. Een andere kant van de wereld openbaart zich plotseling in een droomwereld van speeltjes.
De "kippen" van deze choco-eitjes zijn natuurlijk de echte dupe: Chinese kinderhandjes, vrees ik, die in net zo'n een kilometerlange fabriek, waarmee de film Manufactured Landschapes mee opent, al die bouwpakketjes de hele dag in plastic zakjes stoppen.
Die kippen en die eieren, de echte en de choco, de bouwpakketjes in plaats van kuikentjes, het werkt allemaal enorm op mijn verbeelding. Waarom weet ik niet. Het lijkt alsof het hele universum erin vervat is.
Echt en namaak, de kleine en de grote wereld, kinderen en grote mensen die aan het knutselen zijn, het verlangen om iets moois te maken.
De hoop dat het mogelijk is om een kosmopolitische kip te laten ontstaan, waar allerlei mooie eigenschappen die over de wereld verspreid zijn, vreedzaam in een kip samen komen... het gif dat in mijn jeugdherinnering blijkt te zitten...
Ik weet het niet, ik weet het niet...waar de kip en het ei zit, waar in mijn hersentjes iets enorm worden geprikkeld.
