Gisterenochtend bij het ochtendgloren, een oranje streep trok door de hemel, fietste ik bij mij achter het plantsoen op. Een jongen passeerde me en was omgeven door een een stem die alleen maar van een neger kon zijn: "mellow" zong die de donkerte naar daglicht.
Ik besloot pal achter hem te blijven rijden. Het beviel me wel om zo de dag te beginnen en nam me voor me niet meer te ergeren aan het opdringerige geruis van Ipods: wie weet hoe zeer de luisteraar zich door die muziek in een andere wereld laat slepen.
Vanochtend zat ik in het koorgebed en zongen we: "Laat het licht in ons branden, zoals een laaiend vuur dat niet dooft". Zó de dag met mensen beginnen, dat is toch prachtig?
Verder zijn kloosterlingen gewoon maar mensen en het enige wat het zo speciaal maakt, zijn die 3 keer op een dag dat je je verzamelt en hoe je je ook voelt en wat je ook dwars zit, je tóch samen zingt en bidt.
Oeroude gedichten, de psalmen, vol menselijke emoties, van de zwartste duisternis, verraad en jalouzie tot de hoop op dageraad, verlangen naar leven en groei, alles trekt aan je voorbij in dat eerste uur van de ochtendstond.
Veel gelachen hebben we ook. Over Drs P. met zijn "heen en weer","troika hier en troika daar", terwijl het ging over witte veertjes op het pad in de kloostertuin (wie is er verslonden?) en babyschoentjes die we niet hoopten te vinden (ik had zowaar een speen in de kloostertuin gevonden en een houten eerste woorden boekje). Moesten we op zoek naar een grote boze wolf?
Humor om een niet makkelijke hanteerbare werkelijkheid "mellow" te maken is van alle tijden en plaatsen. Dus ook in het klooster.
Bij de bakker overhandigde het meisje me swingend met "relight my fire" door de luidsprekers, een brood.
En zo is deze dag toch weer aardig rond.
