Ik ben al langer onder de indruk van de boeken van Philippe Claudel. Het verslag van Brodeck, bijvoorbeeld, wat haarscherp vertelt over de processen van insluiting en uitsluiting, de buitenstaander en de incrowd. Met grote psychologische mensenkennis spaart hij in de beschrijving daarvan niemand: de harteloosheid, de lafheid, het kuddebeest dat deel van de menselijke natuur kan zijn. Tegelijkertijd blijft hij opvallend teder, mild en optimistisch: uiteindelijk overleven mensen, ze kunnen ergens weer heel en volkomen uit komen.Nu heb ik pas een film van hem gezien, die hij geschreven en geregisseerd heeft: Il y a longtemps, que je t'aime. Bij de dvd zit als extra's een interview met hem van een uur, waar hij zijn beweegredenen en de wijze waarop hij zijn verhaal wil vertellen uit te doeken doet. In zijn boeken zijn er vooral mannelijke personages en voor het eerst zijn de hoofdpersonages hier twee vrouwen, twee zusjes. De ene heeft 15 jaar in de gevangenis gezeten omdat zij haar zoontje gedood heeft, de andere is haar jongere zusje die haar na de gevangenis opvangt in een klein dorpje in Frankrijk.
Ik kan er niet teveel van vertellen, want dat bederft de beleving. Zusje heeft twee geadopteerde Chinese meisjes, die als enigen in de film felgekleurde kleren aan hebben, de rest is in blauw, beige grijstinten. Die meisjes brengen langzaam maar zeker weer licht in het bestaan. Hoofdrolspeelster is Kristen Scott Thomas, die hier geheel ongeschminkt en zonder franje toch een innerlijke schoonheid weet door te laten schemeren vanuit het duister waar zij zo lang in gezeten heeft.
Een heel mooie film die stil maakt en vertelt hoe de liefde in zoveel verschillende gedaanten vorm kan krijgen.
