Vandaag is het zo'n dag om lekker in het zonnetje te gaan zitten en dat is wat ik zo meteen ook ga doen. In den ochtend als ik de tijd heb, is mijn achtergrondmuziek sinds het lente is geworden, een cdeetje uit de afgeschreven biebbak van Chet Baker met zijn beste verzameld werk. Hij zingt er ook op en dan lijkt het net alsof zijn trompet ineens woorden kan articuleren.Sinds trompettist Eric Vloeimans op Oerol, het theaterfestival op Terschelling, dat 12 Juni weer losbarst, associeer ik een trompet met loom, zomers, behagelijk warm weer. Zo passen de klanken van Chet Baker nu wonderwel in mijn ochtend lentetuin, met een kop koffie en de krant, te samen met al het vogelkwinkeleer.
Voor vroeg in de avond, zou ik nu eigenlijk een cdeetje van Kitty, Daisy & Lewis willen hebben. Dat is muziek waar je lichaam meteen van in beweging raakt: swingen! De drie zijn zusters en broer van elkaar, nu 17, 19 en 21 jaar oud en ze klinken alsof ze uit de veertiger en vijftiger jaren komen. Rockabilly, country &western, daar worden ze onder geschaard, maar ze zijn het er zelf niet mee eens. Ze gebruiken alleen maar ouderwetse instrumenten en nemen op zonder computers of andere mogelijkheden om geluid te vervormen.
Zo aanstekelijk! Harmonium, ukelele, drum, accordeon, banjo, trombone, lapsteel, dat soort instrumenten en hun beide ouders doen bij optredens mee. Die ouders, Graeme Durham en Ingrid Weiss, komen ook uit de muziek. Ze wonen met zijn allen in Kentish Town in London. Het lijkt me de droom ten top om samen zo'n gezin voort te hebben gebracht.
Op YouTube is een vertederend clipje met het nummer Hold me tide. Twee oudere mensen zetten een ouderwetse radio aan en beginnen in hun huiskamertje met elkaar te dansen en dat gaat over in een danszaaltje met Kitty, Daisy & Lewis als livebandje. Heel aanstekelijk allemaal, heel geschikt voor zonnige dagen vol swing and rock & roll. Ik had nog nooit van hen gehoord, maar Going up the country, schijnt een hit geweest te zijn.
