Exact een jaar geleden ben ik er geweest: in Cordoba en helemaal onder de indruk van de Mesquita, de grootste moskee van Europa. (Zie blogjes 31 maart en 2 april 2009) . Deze moskee met de roodwitte bogen was ooit, in de 10e-12e eeuw het middelpunt van het islamitisch kalifaat in Spanje en Portugal. Ergens in de Pyreneeën is er nu een plaats waar herdacht en gevierd (!) wordt, dat daar de Moren door de kruistochten een halt is toegeroepen. Ware dat niet gebeurd, dan waren we nu met zijn allen Moslim.Was het maar zo ver gekomen, ben ik nu geneigd om te denken. Want het is vreselijk, afschuwelijk en akelig wat ik nu weer in de krant lees: een groep van 120 Oostenrijkse islamitische toeristen bezocht de Mesquita. Die door de christenen consequent een kathedraal wordt genoemd: in 1236 heroverde koning Ferdinand III Cordoba terug van de Moren en werd er midden in de Mesquita een kathedraal gebouwd, door 400 van de 1200 prachtige pilaren stuk te slaan.
Zes van die 120 moslims kregen spontaan de behoefte om er te gaan bidden, vanwege de religieuze sfeer die er hangt. Dat mocht niet van de beveiligers, de politie werd erbij gehaald, er on stond een opstootje en twee van de zes zijn gearresteerd. Je houdt het toch niet voor mogelijk: een verbod om te bidden omdat de christenen menen dat deze heilige plek alleen van hun is.
In 2006 blijkt de toenmalige bisschop dit verbod ingesteld te hebben, want een 'dubbelfunctie' van hun kathedraal zou leiden tot verwarring bij de gelovigen en niet ten gunste komen van het interreligieuze debat. Weer een staaltje van de fijne kerk, die in mooie woorden alleen maar intolerantie propageert en volkomen blind, doof en ongevoelig is, om gewoon met je zintuigen te kunnen ervaren dat de sfeer van de Mesquita, je vol laat stromen met Leven: het is onmiskenbaar een heilige plek.
Toen ik er was, en soms was ik er een ochtend lang, werd er veel gebeden. Door individuele moslims. Niet op een matje richting het Oosten of wel richting de Mihrab, een lege plek waar men Allah, dan wel God aanwezig acht, maar al staande en zittend bij de pilaren. De Christenen kwamen met veel bombarie, in roze en paarse gewaden in processie binnen schrijden, in de ochtend, voerden hun mis uit en vertrokken weer.Waar is de echte tolerantie nu aanwezig? Ik heb jarenlang in een wijkcentrum gewerkt die vroeger een kerk was en die elke Zondag daartoe nog dienst deed. Ik zette elke Vrijdag de grote zaal van het wijkcentrum in 'kerkstand', rijen stoelen en een doorgangpad richting het altaar. Onderwijl kwam de koster en zette er de bloemen alvast klaar, richtte het marmeren altaar in, dekte de tafel. Ik trok een fluwelen gordijn voor de bar en de biljarttafel, zodat deze uit zicht waren, klaar. Ik vond het altijd wel iets moois meditatiefs hebben, om in het ochtendlicht langzaam in een gewone zaal, een gewijde sfeer te voelen verschijnen.Maar elke Zaterdag was er ook een Marokkaans koranschooltje. De vaders van de kinderen dronken er thee en tijdens de gebedstijden slopen ze met hun matjes naar de zijkanten van het altaar en gingen daar bidden. "Ook dit is een huis van God" zeiden ze daarover en daarmee was alles gezegd. Allemaal mogelijk, voor de Islamhetze van de afgelopen jaren, sinds nine-eleven 2002.
Een Moslim die ik ooit interviewde, Meneer Mansjoer ( zie gelijknamig blogje, 23 april 2009) zei over de hoofdoekjes: 'Die hele hoofdoekjeskwestie gaat in feite over gelijke rechten. Het gaat over gelijkwaardig, volwaardig burgerschap, die hoofddoekjes die worden door sommigen wel gedragen en door anderen niet, dat is helemaal geen islamkwestie, dat is cultuur. Wil het Westen aan anderen een toegang geven tot hun welvaart of wil men een tweedeling behouden in de wereld tussen arm en rijk, en noemt men arm daarom maar dom en achterlijk?'
Een woordvoerder van Vaticaanstad, heeft de 'hetze' tegen de katholieke kerk rondom het seksmisbruik, alweer vergeleken met de achtervolging van de Joden in Nazi tijd. Als je al deze gegevens werkelijk tot je huid door laat dringen, dan is alleen maar te concluderen dat in de christelijke hiërarchische mannenkerk men gigantisch aan projectie, ontkenning, splitsing, fabulatie doet. En nog meer van dit soort psychologische termen.
Het is Stille Zaterdag voor de christen: hun God is afwezig, vandaag. Laat hem maar wegblijven. Laten we kiezen voor een houding, een gevoeligheid, de sensu amoris, de verlichte geest, de overgave van het hart, waar Leven en Licht overal stroomt, resoneert en niet gebonden is aan onze kleine voorstellingen van tijd en plaats. Het Geheim van het leven is velen malen groter, ruimer, wijder, lichter, dan dat wat wij ook maar een beetje, ooit, kunnen bevatten.
Gisterenmiddag een prachtige kruismeditatie bij de Clarissen beleeft. De kunstenaar die in kleurige Paul Klee-achtige sfeer de 14 kruisstaties heeft vormgegeven, heeft Jezus consequent in wit afgebeeld: als het ware niet aanwezig, dus. Wit staat bij hem voor kwetsbaarheid. Dat is het wat voordurend gekruisigd word in deze wereld: het kwetsbare. Alleen aanwezig en in staat weer op te staan, als het de ruimte krijgt. Ruimte. Heilige Ruimte.
